Verjaardag - 167

“Ik wil niet”, protesteerde Yle, toen ik haar met haar verjaardag ging halen. “Ik wil niet naar het paleis met al die soldaten, ik wil hier blijven!”
“Yle, ga maar”, suste Diana. “Ik beloof je dat je er geen spijt van zal krijgen.”
“Maar ik moet bij Katara blijven, dat doen we elk jaar!”
“Dat hebben we lang zo gedaan, ja, maar een toekomstig prinses viert haar verjaardag vanaf ze dertien is niet meer zoals ervoor. En ik weet dat het niet hetzelfde zal zijn als een traditionele dertiende verjaardag, maar ik weet zeker dat eens je weet wat er vandaag gaat gebeuren, je er spijt van zal hebben dat je ook maar even getwijfeld hebt.”
“Zeg het dan”, daagde Yle uit.
“Nee, Yle, dat gaat nog niet”, zei ik vriendelijk. “Kom maar gewoon mee. En je moet niet bang zijn voor de soldaten, ik ben speciaal langs deze gang gekomen zodat we die niet hoeven zien.”
“Ga maar, Yle”, fluisterde Katara. “Ik zie je vanavond.”
“Goed dan”, gaf Yle met tegenzin toe. Ze volgde me de geheime gang in.

“Oh”, Yle keek verbaasd om zich heen toen ze zag waar in het paleis we uitkwamen. “Deze kamer… Dat ik die gang niet eerder heb gevonden…”
“Wat is er van deze kamer?”
“Nou, vroeger, als ik alleen wilde zijn, kwam ik me hier vaak verstoppen en…”
“Ach zo. Nou, die gang is niet voor niets geheim hé”, glimlachte ik. “Maar kom mee, we hebben al genoeg tijd verloren.”
“Waarom ben je zo vrolijk?”
“Ik kijk er naar uit je gezicht te zien dadelijk”, plaagde ik haar. “Kom mee.” Ik ging haar voor naar Yue’s cel.
“Waarom stoppen we, hier is toch niets?”
“Jawel”, zei ik, “enkel heb ik het verstopt zodat niemand het kan vinden.” Ik keek haar aan. “Yle, het kan niet anders dan dat je hier ontzettend hard van gaat schrikken, maar er is geen ‘zachte’ manier om het je te vertellen. Je moeder leeft nog.”