Verjaardag - 166

“Elk paleis heeft een geheime gang om buiten te raken”, vertelde ze me. “Enkel Yue en ik weten van deze, Sokka natuurlijk. Hij komt uit bij mij thuis in de kelder.”
“Waarom heb je dat niet eerder verteld?”, vroeg ik verbaasd.
“Vroeger vonden we het niet nodig, we hadden je wel gevonden als we zouden moeten vluchten. En daarna waren we het vergeten”, zei Diana. “Het wordt trouwens tijd dat ik dit ook aan Yle vertel, een toekomstige prinses hoort dit normaal als ze twaalf is.”
“Dan ben je nog net op tijd”, glimlachte ik. Diana wees me hoe ik de bodem van de kast opzij kon schuiven en in het gat eronder kon komen. Van daaruit was er een soort deur naar de gang.
“Misschien moet je Yle volgende week langs deze weg halen”, stelde ze voor. “Dan heeft niemand door dat ze in het paleis is.”
“Goed idee”, knikte ik. “En als ik bij jullie wil komen zonder dat iemand het mag weten kan ik ook langs hier.”
“Ja”, zei Diana. “Juist daarom wou Yue dat ik hem toonde, zodat we stiekem contact konden hebben als het moest.” Ze aarzelde even. “Maar niemand anders mag er van weten, ook prinses Azulena niet, tot ze hem zelf nodig heeft.”
“Ik zorg dat ze het weet als er met mij iets gebeurd”, zei ik zacht. “Niet eerder. Ze zal ook dan pas weten waar Yue is en hoe ze binnen moet raken. En wie de avatar is. Ze is de enige die ons dan nog kan beschermen.”
“Oké”, zuchtte Diana. “Maar hoe zorg je ervoor dat ze het dan pas weet?”
“Ik schrijf het op, zij weet waar ze die dingen kan vinden”, legde ik uit. “En ze heeft beloofd het pas te lezen als ik het haar niet meer kan vertellen.” Ik keek op mijn horloge. “Maar ik denk dat je nu best naar huis gaat, je hebt behoorlijk lang naar dat kleedje gezocht.” Diana glimlachte voorzichtig, en samen liepen we weer naar de troonzaal van waaruit zij naar huis ging.