165. Training before the Games.

Ik schrok wakker van een vogeltje dat naast me op de tafel zat te fluiten. Ik besefte eerst niet goed waar ik was. Na een aantal keer met mijn ogen te hebben geknipperd en te kijken rond me besefte ik dat ik nog altijd op mijn terras zat en dat de zon al hoog stond. Ik moest hier gisterenavond in slaap zijn gevallen, dacht ik. Ik keek naar mijn mobieltje die op tafel lag en stelde vast dat ik inderdaad hier moest in slaap gevallen zijn. Toen ik op de klok keek van m’n mobieltje zag ik dat het al bijna 11 uur was. Straks zou ik moeten gaan trainen en ik had mijn ontbijt bijna gemist. Snel trok ik wat kleren aan en rende naar Irina haar kamer en klopte aan. “ Ben ik te laat voor het ontbijt?” vroeg ik aan haar toen ze de deur opendeed. “ Neen, we gaan net vertrekken.” Antwoordde Irina. Ik zuchtte opgelucht : “ Ik dacht dat ik te laat was.” Verder zei Irina niets meer en gingen we samen gaan ontbijten.

Enkele uren later.

Ik stond in het immense sport gebouw waar ik morgen zou moeten gaan strijden om de medaille. Ik kreeg kippenvel toen ik op het midden van de mat stond en rond me keek. Morgen zou het hier gaan gebeuren. Zou heel deze zaal vol zitten en zou ik samen met andere meisjes strijden om de eerste, en beste van de wereld te worden. “ Je tuigen liggen klaar naast de mat.” Zei Irina tegen me terwijl ik in oversplit ging gaan zitten op een stoel. Ik zei tegen haar dat ik het gezien had en terwijl onderhandelde ze met één of andere Chinese medewerker welk liedje hij wanneer moest afspelen. De volgorde in deze spelen was : touw, hoepel, knots en daarna lint. Ik warmde ook even mijn polsen op, want de laatste tijd deden die veel pijn als ik op mijn handen moest gaan staan. Als ik terug thuis kom, zou ik er even mee naar de dokter gaan. Waarschijnlijk zou het toch enkel steunverband worden. “ Klaar?” vroeg Irina. Ik knikte en stond op om mijn touw te gaan halen. “ Oh, voor ik het vergeet. Ikzelf zal je niet begeleiden tijdens de spelen. Ik blijf in de coulissen om te zien of alles vlot verloopt met je muziek enzovoort en ook moesten er fouten gebeuren bij de jury, kan ik meteen ingrijpen.” Zei ze streng. “ Oké coach, maar wie begeleid me dan wel?” vroeg ik. Aan de ene kant had ik wel zenuwen omdat Irina niet bij me zou zijn. Ze mocht dan wel de strengste zijn, toch voelde ik me meer op mijn gemak bij haar dan bij een andere trainster. Ik kende haar ook al het langst. “ Katreeya.” Zei Irina. Een glimlach verscheen op mijn gezicht van opluchting. “Super.” Flapte ik eruit. Bij Katreeya voelde ik me ook wel goed. Haar kregen we voor vervangingslessen als Irina er niet was. Ik dacht eerlijk gezegd dat ik de andere trianster zou krijgen die meewas, haar kende ik nauwelijks. Alleen maar van zien in de gangen, maar met Katreeya was ik meer dan blij. “Oké, neem je touw nu. Dan kan je starten.” Zei Irina. Ik nam mijn roze touw en ging in het midden van de mat gaan staan.