[SA] Je Leeft Nog,

Ik Blijf Leven
Het vreselijk opgejaagde gevoel en de flitsende beelden voor mijn ogen zorgen voor een halt.fijn nu donderde het ook nog. Ik stopte met zwemmen in de ijskoude zee. Voor me dreef een blok ijs. Ik greep me vast en probeerde er grip op te krijgen. Ondanks mijn voorzichtigheid, slaagde ik niet. Ik bleef wegglijden. Voor mijn gevoel zou verder zwemmen zinloos zijn. Alles wat ik om me heen zag, was het eindeloze ijskoude water, dat ver tot aan de horizon reikte. Als ik dit blok ijs verliet, zou ik zeker verdrinken. Eindeloos bleef ik proberen om op het blok ijs te klimmen. Het moest me lukken! Tevergeefs. Ik raakte vermoeid. Ik bleef dobberen en de meest angstaanjagende beelden flitsten voor mijn ogen. Zodra ik die dicht deed, waren de beelden nog erger. Huilend probeerde ik te ontsnappen aan de frustraties uit mijn hart. Het waren geen stemmen meer. Woorden waren niet herkenbaar in het vreselijke geluid wat mijn oren teisterde. Het ijs was te glad en ik was uitgeput. Steeds vaker vielen er pauzes tussen mijn, steeds maar weer, hopenloze pogingen om op het ijs te klimmen.Mijn enige hoop was in 3 stukken gespleten. Uiteengevallen. Was dit een stille hint? Moest mij iets duidelijk gemaakt worden? Het eens zo vaste ijs, brak uiteen alsof het een glas wijn was dat op de marmeren vloer in miljoenen stukjes splinterde. Was ik zo kwetsbaar? Was ik nog steeds zó kwetsbaar? Na al mijn voorderingen in de afgelopen maanden? Bij Tom, bij Lucia von Possenhofen? Was dat alles niet effectief genoeg? Ik stond voor een omogelijke keuze. Het ene blok ijs, was gevormd in het hoofd van mijn moeder. Haar sombere gezicht vol spijt en afschuw; alsof ze zich wilde verontschuldigen. Het middelste stuk ijs, was zonder meer de reden wat me ,ondanks het ijskoude water, een warm gevoel gaf. Het was het hartelijke gezicht van Tom. Tom, zijn ogen straalde zelfs in ijspegels nog die vertrouwelijke warmte uit. Lokkend, heel lokkend, zwom ik bijna naar het middelste blok ijs. Mijn oog viel uit nieuwsgierigheid op het 3e en tevens laatste blok ijs. Het warme gevoel verdween per direct toen op mijn netvlies, een ijzige grafsteen gebrand stond. Mijn baby’tje.


De ijzige steek stak regelrecht door mijn hart. Mijn baby’tje. Een vlaag van genegenheid voor mijn ongeboren kindje spoorde me aan. Mijn spieren begonnen door de ijzige kou in beweging te komen. Ik zwom zo hard ik kon naar het 3e blok ijs. Het ijs smolt, snel. Ik zwom harder maar voor ik het met 1 vinger roeren kon, was het verdwenen in zee. Weg. Gesmolten. “Dood”. Huilend, uit pure wanhoop, zwom ik naar het blok ijs wat altijd die veiligheid bood. Tom. Nog voor ik in de buurt kwam, smolt ook Tom voor mijn ogen. Uit angst draaide ik me om en zag ik dat mijn moeder al ver weg gedreven was. Ik zwom zo hard als ik kon naar het enige overige blok ijs. “Mama!” schreeuwde ik, huilde ik. Dit kon niet, mijn moeder mocht niet ook nog verdwijnen. Ik bleef zwemmen, kwam echter niet dichterbij. Mijn moeder dreef weg van mij. Ik verloor grip op alles wat me lief was. Ik huilde, watertrappelend om niet te verdrinken..

Ik kon niet meer. Het zwemmen kostte me te veel energie. Ik zwom al uren en ik was moe. Mijn lichaam was moe. Mijn spieren waren op. Mijn maag was leeg, mijn hoofd vol angst en complicaties waarmee ik me geen raad wist. Mijn spieren verslapten. Telkens als ik koppie onder ging, konden mijn spieren het nog net opbrengen om me boven water te houden. Maar na enkele minuten dompelde ik weer onder. Na enkele vermoeiende pogingen, voelde ik er steeds minder voor, om mijn eigen leven te redden. Het hoefde niet zo nodig meer. Als dit mijn lot was, wie was ik dan om me te verzetten? Mijn ademhaling werd onregelmatig door het onderdompelen. Ik hapte naar lucht. Ik dompelde sneller onder. Mijn longen vulden zich met water en het benauwde gevoel bevestigde dat ik had opgegeven. Dit was de laatste bevestiging, ik zou stikken, verdrinken in de ijzigkoude zee......

(....................)
Het harde piepgeluid van de hartslag meter laten me opspringen en driftig heen en weer springen.'Nee alstubliefd niet,niet valentina,niet nu!' gil ik.Dokters rennen heen en weer en roepen dingen naar me.Ik versta er niets meer van,het enigste wat ik hoor is de harde piep uit de hartslag meter.Het beeld van mijn allerbeste vriendinnetje zal altijd op mijn netvlies blijven staan.nog altijd roerloos sta ik te kijken hoe de dokters haar proberen te redden. ik word uit de kamer geduwd en ijsberend loop ik door de witte ziekehuis gangen. Ik word uit mijn gedachtes gehaald door mijn telefoon die afgaat.
"Tom belt" staat er.Weer barst ik in huilen uit,nu besef ik het pas.Ze is weg,mijn lieve Valentina heeft het niet gered.ik neem de telefoon op en de stem van tom trekt me terug de realiteit in.'Met tom,hoe is het met Val?Is ze al wakker?' rateld hij.Ik snik en zak op de grond :'Tom kom hier heen asjebliefd' snik ik weer.'Noah,asjeblieft zeg dat het niet waar is' zijn stem sloeg over en ik hoor hoe hij zachtjes snikt.'ZEG HET' schreeuwd hij wanhopig.Een meisje met rood haar en sprankelijke blauwe ogen komt naast me zitten op de vieze ziekehuis vloer en wrijft over mijn rug.Even kijk ik haar aan.Ze doet me zo aan Valentina denken.Er is iets met de ogen van dit meisje,haar lichtjes zijn uit,alsof ze niet meer leeft.'Valentina leeft nog' fluistert ze zachtjes in mijn oor waarna ze opstaat en iets te drinken voor me pakt.'Tom,ze leeft nog,Valentina leeft nog' huil ik zachtjes.Ik hoor het met zelfde doen en hij herhaalt mijn woorden :'ze leeft nog,Valentina leeft nog..','Ja Tom ze leeft nog,ze leeft nog' zucht ik opgelucht. 'Ik kom eraan!'Roept hij entaushast en hangt op.Met een kleine tevrede glimlach drink ik van mijn thee.Valentina zal ons niet in de steek laten,dat doet ze nooit.Gelukzalig loop ik terug naar haar kamer en open de deur.'waar is valentina?' fluister ik zachtjes.Ik loop dichter naar het bed waar ze zonet nog lag en lees een klein briefje wat achtergelaten is.
"Ik leef nog,ik leef nog,zolang jullie me niet vergeten"
'nee,nee niet jij' tranen blijven stromen,alsof het een onophuidelijke bron is die pijn en frustratie met zich mee brengt.Ik voel niets meer,alsof mijn lichaam op de uitknop heeft gedrukt.Ik hoor de deur open gaan maar draai me niet om.Ik hoor en gil,Tom's gil.Hij laat zich naast me vallen en leest het kleine briefje voor mijn voeten.Ik hoor hoe hij huilt,de hartverscheurende pijn die je uit zijn mond hoort komen geven me kippevel en huilend laat ik me in tom's armen vallen.


(................................)
'Plotseling ging je heen
Nu zijn wij alleen
Onuitsprekelijk verdriet,
Vergeten zullen we je niet,vandaag herdenken we de geliefde Valentina den Ouden die op veel te jonge leeftijd het leven heeft gegeven.Ik wil het woord geven aan Noah'
ik slik de de brok uit mijn keel weg en loop het podium op.Ik kijk naar Tom,die arme jongen is gebroken....
'Lieve Valentina,Je bent niet dood,je leeft nog,zolang wij je niet vergeten iets wat wij geen van alle over ons hart kunnen verkrijgen,lieve Valentina ik weet dat je op me wacht en ik kan niet wachten op de dag dat ik jouw prachtige glimlach weer zal zien.Waak over ons astjeblieft.'