20.

Pov Aria
Ik bekijk mezelf voor de laatste keer in de spiegel, Bill moet maar tevreden zijn. Ik ben niet van plan mezelf deze keer zo op te tutten, je weet maar nooit of hij wel echt komt. Ik ben er nog steeds niet zeker van of deze outfit wel goed is voor een date maar ik wil Bill niet het gevoel geven dat ik meer dan een vriendschap wil. Wil ik dat dan niet? Ik zucht, waarom kunnen mijn gevoelens nu niet eens niet in de knoop liggen? Is het zo moeilijk om verliefd te worden op iemand waarvan je weet dat het goed zal eindigen? Maar wil ik wel een voorspelbaar leven? Ik schrik op als de bel gaat, het is net half 7 dus Bill is keurig op tijd. Met een glimlach ging ik de deur opendoen. ‘Wow, Aria, je ziet er euhm…’ Ik bloos doordat Bill mij zo aankijkt, zijn blik is bijna hebberig te noemen. ‘Je ziet er prachtig uit.’ Ik grinnik als hij dat zegt en sluit de deur achter mij. ‘Klaar voor een typische Aria-avond?’ vraag ik vrolijk. Bill lacht en knikt terwijl hij naar zijn auto toe gaat. Ik schud meteen mijn hoofd en wijs naar mijn Vespa. ‘Dat is ons vervoer voor vanavond.’ zeg ik lachend terwijl ik Bill een helm aangeef. ‘Wat?’ vraag ik serieus als ik zijn blik zie. ‘Wil je echt dat ik dit aandoe?’ Bill kijkt fronsend op en ik kan mijn lach nu niet meer inhouden. ‘Pestkop!’ Bill port mij en ik pak lachend de roze helm die ik hem gegeven heb. ‘Ik heb alleen een roze en een paarse.’ zeg ik met een grijns terwijl Bill met tegenzin de roze helm opzet. ‘Ik hoop maar dat het het waard is.’ mompelt hij terwijl hij gaat zitten. Ik grinnik en pak nonchalant een zwarte helm wat ervoor zorgt dat Bill mij met toegeknepen ogen aankijkt. ‘Je bent een echte pestkop, Aria Hastings.’ Ik grijns en haal mijn schouders op. ‘Ik beloof je dat ik je niet teleur zal stellen.’ zeg ik lachend. Bill gaat voorop zitten en ik sla mijn armen om zijn middel. Hij ruikt echt heerlijk, mannelijk. Voor ik kan vragen of hij wel kan rijden, raast hij in een hoge snelheid weg.
Het voelt net alsof ik op een wolkje zit, het enige wat nu telt zijn mijn armen om Bill, mijn hoofd in zijn hals en zijn geur die nu al vertrouwd aanvoelt. ‘Hier naar links.’ schreeuw ik in zijn oor. Bill knikt en volgt aandachtig mijn aanwijzigen waardoor we al snel aankomen op onze bestemming; de kermis. Ik doe mijn helm af waardoor mijn blonde lokken als een waterval over mijn schouders vallen. ‘En?’ gespannen kijk ik naar Bill om zijn reactie te zien. ‘Goh, het is al zolang geleden dat ik nog naar een kermis ben geweest.’ Bill klapt enthousiast in zijn handen en ik ontspan weer. ‘Ik ben blij dat je het leuk vindt.’ zeg ik blij. Bill glimlacht breed en hand in hand lopen we richting de kermis.
De hele avond loopt voorbij in een roes, ik heb mij al sinds een lange tijd niet zo goed gevoelt. ‘Wat wil je drinken?’ Ik kijk om en zeg dat ik wel zin heb in een Ice Tea. Bill knikt en even later komt hij terug met een pak kermisfrieten, wat vlees en 2 drankjes. ‘Dank je.’ ik glimlach en pak mijn deel. Al snel zitten we samen ons avondeten te verorberen. ‘Ik vond het echt leuk, het is lang geleden dat ik nog zoveel gelachen heb.’ Ik glimlach breed als Bill dat zegt. Het was echt een geslaagde avond. Het lijkt net alsof ik hem al jaren ken, zoveel gelachen hebben we. Ik weet nu veel meer van hem en ik ben er nu wel zeker van dat ik verliefd op hem ben. ‘Trouwens, je hebt nog steeds niet toegegeven dat ik nu eenmaal een betere eendjesvanger ben dan jij bent.’ zeg ik speels. Bill lacht en pikt een frietje uit mijn bakje. Ik lach en overloop in gedachte de hele avond nog eens. We hadden samen bijna alle attracties gedaan, alleen de draaimolens hebben we overgeslaan omdat we er niet op mochten. Ik glimlach en kijk hem lief aan. ‘We moeten alleen nog maar het reuzenrad en het schietkraam doen.’ Ik knik en sta op als ons eten op is. ‘Wedden dat ik je toch weer versla bij het schietkraam?’ zeg ik lachend. Iedereen weet dat ik enorm slecht ben in schietspellen maar dat ga ik niet aan Bill toegeven, niet nadat ik hem al verslaan heb bij het eendjesvangen, het ballenwerpen en bij de jetonnekes gooien. ‘Zo hard niet!’ Lachend komen we aan bij het schietkraam. Bill koopt voor ons allebei 5 kogels en al snel staan we naast elkaar te schieten. ‘Beginnergeluk!’ lach ik als Bill meteen raak heeft en ik er bijna 10 centimeter naast schiet. Bill grinnikt en even later bewijst hij dat het helemaal geen beginnergeluk is. ‘Valsspeler.’ mompel ik als hij zelfs de laatste kogel recht in de roos schiet. Bill lacht en pakt mijn hand. ‘Wat ben je toch een slechte verliezer.’ fluistert hij lief in mijn oor waardoor ik kippenvel krijg. Ik kijk hem glimlachend aan en mijn glimlach wordt zelfs groter als ik zijn prijs zie; een grote, witte, schattige beer. ‘Voor de mooiste en liefste maar vooral de slechtste verliezer die ik ken.’ Ik omhels Bill met de beer tussen ons. ‘Dank je wel.’ zeg ik lief. Ik druk een kusje op zijn wang en glimlach. Vlinders vliegen doorheen mijn buik als ik de twinkeling in Bill zijn ogen zie.
‘Hoe noemen we ons kindje?’ vraag ik met een grijns als we in het reuzenrad zitten. ‘Kindje?’ Beeld ik het mij nu in of wordt Bill echt bleek. ‘De beer hé.’ zeg ik snel voordat hij het verkeerd begrijpen gaat. ‘Oh, dat kindje.’ Ik grinnik als ik de opluchting op Bill zijn gelaat zie. ‘Goh…’ Bill ziet er zo onwijs sexy uit als hij nadenkt. ‘Billaria.’ zegt hij na een tijdje waarna het mijn beurt is om verbaasd te kijken. ‘Bill en Aria, samen is dat Billaria.’ legt Bill uit. Ik lach en knik. ‘Billaria.’ zeg ik instemmend. ‘We gaan de beste ouders zijn.’ Ik krijg weer kippenvel als Bill dat zegt, zijn gezicht is zo dichtbij en zo mooi. ‘Bill…’ zeg ik zacht, mijn hele wereld staat stil. ‘Aria?’ Bill zijn stem klinkt zwoel maar tegelijk ook vertrouwd. Heel mijn lichaam verlangt naar hem, elke cel in mij wilt hem. ‘Ik wil niet meer wachten.’ zeg ik zacht. Bill zijn lippen komen steeds dichter bij, ik kan zelfs zijn adem voelen. Ik sluit mijn ogen, klaar op zijn zachte lippen weer te voelen. ‘Ik hou va-‘ Ik schrik op van een luide bel. ‘Einde rit.’ Klinkt het van rechts, Bill en ik kijken tegelijk om en er staat een man die het deurtje openhoudt. Met tegenzin stappen we uit, het hele sprookje is verpest nu. Er hangt een ongemakkelijke stilte, alles zou zo anders verlopen zijn als die man nog even gewacht had met de rit te beëindigen. ‘Zal ik je maar naar huis brengen?’ stelt Bill na een lange en ongemakkelijke stilte voor. Ik knik maar met tegenzin.