Chapter 5 ~ Sarah Johnson

Ik werd gek thuis, de muren kwamen op me af en ik moest daar weg. Ik moest naar Eleanor, zij had op dit moment een vriendin nodig. Snel gooide ik van alles in mijn tas, trok mijn jas van de kapstok en sloot de deur achter me. Ik haalde diep adem wanneer ik eindelijk buiten stond. Met mijn armen om mijn middel geklemd, liep ik door de straat. Mensen begroetten me, maar meer dan een klein glimlachje kregen ze niet terug.

Een hand die zich uit het niets op mijn schouder plaatste, liet me verschrikt omdraaien. Ik zuchtte opgelucht toen ik het gezicht van Danielle herkende. 'Ga je naar Eleanor?' vroeg ze stil zodat voorbijkomende mensen ons niet zouden horen. Ik knikte, maar ik kon het niet opbrengen om ook maar een woord uit te brengen. 'Weet jij misschien wanneer zijn begrafenis is?' vroeg ik, toen ik me bedacht dat zij dat zeker moest weten. Ze was de vriendin van de generaal, Liam. Hij was de baas over de hele basis. 'Ja, het is zaterdag.' mompelde ze, duidelijk aangedaan van de situatie. Ik wende mijn blik af naar de grond. 'Ik moet nog een paar dingen regelen, wens je Eleanor sterkte van me.' Ik knikte en na een bemoedigend schouderklopje vervolgde ik mijn weg.

Toen ik voor het huis van Eleanor, en ooit ook van Louis, stond, sloeg de twijfel toe. Misschien wilde ze helemaal niemand zien, misschien wilde ze alleen zijn. Ik zette twee stappen vooruit wanneer de voordeur openging, waarop ik meteen stil stond. Eleanor stond met rode ogen in de deuropening en haar armen over elkaar. Ze zette een stap op de veranda en voor ik mezelf kon tegenhouden, liep ik op haar af en sloeg mijn armen om haar heen. Ze begroef haar gezicht in mijn nek en begon te snikken. 'I-Ik mis hem zo.' haperde ze. Ik had mezelf voorgenomen niet te huilen, sterk te blijven voor Harry en Eleanor, maar ik kon het niet. De tranen begonnen over mijn wangen te stromen. 'Ik weet het.' zei ik, proberend mijn snikken onder controle te houden.