# 004 - Antonella Martinez

Ik voelde hoe er zonnestralen op mijn huid schenen. Ik kneep even mijn ogen harder dicht. Pas na een tijdje opende ik één oog en keek de kamer rond nadat ik mijn tweede oog had geopend. Wacht eens. Dit was mijn kamer niet. Ik kwam overeind zitten en hield de deken vast. Ik keek naast me en zag Zayn op een matras liggen naast zijn bed, waar ik in lag. Hij had me dus in zijn bed laten slapen? Hij had me zelfs niet omgekleed. Vast om mijn persoonlijke zones niet aan te raken. Plus hij wou vast niet dat ik dacht dat hij me in mijn ondergoed wou zien. Hij was wel een voorzichtige jongen. Hij dacht na. Iets wat je niet van hem zou verwachten op het eerste gezicht. Maar schijn bedroog soms. Ik stapte voorzichtig zijn bed uit en keek even toe hoe hij vredig lag te slapen. Ik kon hem nu toch moeilijk wakker maken? Hij leek zo goed te slapen. Ik zuchtte zachtjes en sloeg mijn armen over elkaar terwijl ik naar Zayn bleef kijken. "Eindelijk wakker?" hoorde ik de bekende jongensstem. Ok? Hij leek dus niet te slapen? Niet meer. Dan kon hij goed doen alsof. "Hmm. Ja. " zei ik zachtjes en liet mijn armen nu naast mijn lichaam hangen. Hij opende zijn ogen en kwam overeind zitten. Hij schonk me een lieve glimlach. " Goeiemorgen. " zei hij met dezelfde glimlach op zijn gezicht. Ik glimlachte vaagjes terug. "Goeiemorgen. " wenste ik het hem terug. "Hopelijk heb je goed geslapen. " zei hij. Het leek niet echt op een vraag die hij me stelde, maar ik besloot toch maar te anwoorden. " Ja. Dankje dat ik mocht blijven. " bedankte ik hem. "Je mocht me gerust hebben wakker gemaakt hoor. Ik zou wel naar huis zijn gegaan. " vervolgde ik. " Het was een kleine moeite. " zei hij meteen. " Ik vind het heus niet erg dat je hier bleef slapen en gebruik van mijn bed maakte. " vervolgde hij met een grijns. Ik glimlachte breed. "Vandaag neem ik je trouwens mee naar de jongens. " Oh! Wacht eens even? Naar de band? Waarom wou hij me meenemen? "Waarom? " vroeg ik verbaasd en keek hem met een verbaasde blik op mijn gezicht aan. "Wil je hen dan niet leren kennen? We bestaan nu al twee jaar en ze hebben nog steeds mijn geweldige, beste vriendin niet leren kennen. " merkte hij op. " Je gaat gewoon mee. " Ik knikte kort en glimlachte dan vaagjes. Dat vond ik eigenlijk wel een aangenaam idee. Ergens waren het ook mijn idolen en ik had de kans hen te ontmoeten door mijn beste vriend. Eigenlijk was hij ook één van mijn idolen. Hoe raar was dat niet? Een beste vriend die je idool was. Moest kunnen eigenlijk, want het beviel me wel.