Hoofdstuk 8.

Hoofdstuk 8.

Ring! De les was afgelopen en eigenlijk hadden we nu een tussenuur, maar omdat we hierna geen les meer hebben kunnen we naar het andere gebouw. Terwijl ik naar mijn kluisje rende hoorde ik iemand mijn naam roepen. Ik wist al meteen aan zijn stem dat het Matthew was. Ook al had ik hem vandaag pas ontmoet, ik kon zijn stem toen al uit mijn hoofd. Hij is gewoon anders dan de andere stemmen hier op school. Hij heeft namelijk een Amerikaans accent en dat is héél gemakkelijk te onderscheiden van een Engels accent. ‘Sophie!’ hoorde ik voor de tweede keer door de gang klinken. ‘Sophie!’ Nu voelde ik iemand op mijn schouder tikken. ‘Ja?’ vroeg ik en draaide me om. ‘Het is wel handig...’ zei Matthew en stopte op de helft van de zin om op adem te komen van het rennen. ‘Het is wel handig…’ begon hij opnieuw ‘Als je jullie roosters zou hebben. En waarom rende je eigenlijk.’ Verbaasd keek hij me aan toen ik de reden zei. ‘Wat?’ vroeg hij. ‘Ik heb een meisjes probleem, en ik moet naar huis.’ herhaalde ik. ‘Wat dan?’ zei hij. ‘Dat doet er niet toe, breng de roosters maar naar de meisjeskant van het gebouw, naar kamer 205, oké?’ ‘Oké. Tot zo!’ zei hij en liep de gang uit, naar de andere kant van het schoolgebouw. Snel pakte ik mijn spullen uit mijn kluisje en liep zo onopvallend mogelijk naar het andere gebouw. Niet dat het onopvallende goed lukte met deze kleren die ik nu aan had.

Toen ik eenmaal op mijn kamer was rende ik als een gek naar de wc. Een meisjes probleem… Ja, dat was een goede smoes. Ik had helemaal geen last van meisjes problemen ,maar doordat ik moest huilen in de les was heel mijn mascara uitgelopen. Ik leek wel een pandabeer! Daarom was ik snel naar mijn kamer gegaan om mijn make-up eraf te halen. Snel pakte ik mijn make-upremover en deed mijn ogen af. Ik had wel vier watjes gebruikt en ze waren pikzwart. Ik hoorde de deur opengaan. ‘Feven.’ zei ik, in de hoop dat Feven antwoord zou geven, en niet iemand anders. Ik had de deur namelijk op een kiertje laten staan, omdat Feven de sleutel niet bij had. ‘Feven.’ riep ik nog een keer vanuit de badkamer. ‘Ben jij dat?’ Ik hoorde iemand op het bed plaatsnemen. Dat ding maakte namelijk zo’n hard geluid. Ik had besloten om de risico te nemen dat het toch wel Feven was die in de kamer zat, en liep zonder make-up naar de slaapkamer. ‘He!’ riep Matthew. Ik schrok me kapot omdat ik geen make-up op had en hield mijn hand voor mijn gezicht. ‘Wat doe je?’ vroeg hij. ‘Zijn dat je meisjes problemen? Je make-up doen…’ Matthew begon te lachen. ‘Je begrijpt het niet…’ zei ik zacht met nog steeds mijn hand voor mijn gezicht. ‘Jawel hoor.’ zei Matthew. ‘Je bent bang, dat je te lelijk bent zonder make-up en wilt nu je gezicht niet laten zien. Maar dat hoeft helemaal niet.’ zei hij en hij haalde mijn hand weg. ‘Je bent perfect zoals je nu bent.’ en hij zoende me.