Hoofdstuk 6.

Hoofdstuk 6.

‘Zijn jullie beste vrienden?’ riep ik nog half in shock. ‘Maar… hoe… wie… wat… waar... huh?’ stamelde ik. Matthew begon te grinniken. ‘Wat?’ vroeg ik. ‘Wat is er?’ ‘Je zei het best raar.’ zei Matthew en hij grinnikte opnieuw. Je kon de zin nog niet eens op een normale manier zeggen dus rolde ik met mijn ogen en draaide me weer naar Feven toe. ‘Ik vertel het wel.’ zei Feven heldhaftig, alsof ze iemand had gered. ‘Ik en Matt zaten vroeg op dezelfde camping.’ Ik keek Feven raar aan. “Matt” , het klonk zo raar toen zij dat zei. Feven negeerde mijn blik en ging verder. ‘We gingen vaak met elkaar om en zagen elkaar bijna elke vakantie. Matt werkte er namelijk.’ Ik keek “Matt” aan die er zijn aandacht blijkbaar niet bij had, want hij keek naar een paar meisjes verderop. Jaloers schonk ik de meisjes een boosaardige blik toe en luisterde toen weer verder. ‘Ik kwam daar sinds mijn 12e en na de eerste week waren we al vrienden. Toen ik 15 werd, werd de camping te duur en konden we het niet meer betalen en moest ik afscheid nemen.’ vertelde Feven. Ik keek naar Matthew die er nu wel zijn aandacht bij had en nadat hij in de gaten had gekregen dat ik naar hem keek gaf hij me een knipoog gevolgd met een kleine glimlach. Ik begon te blozen en uit angst keek ik snel weg en luisterde weer naar Feven. ‘Dus op de laatste nacht dat ik daar was hadden we het kampvuur opstaan en die avond beloofde Matt en ik elkaar om beste vrienden voor altijd te blijven, en daarna hebben we elkaar nooit meer gezien. Zo…’ zei Feven. ‘Tot nu dan.’ ‘Ik dacht al…’ begon Rumer. ‘Als dat het einde al was, was het wel een héél tragisch einde.’ We begonnen te lachen. ‘Het is tijd.’ zei Matthew en de bel ging nog geen 10 seconden later. Snel pakte Matthew mijn pols vast en trok me mee naar het lokaal.