Hoofdstuk 3.3

Mijn ogen werden groot. Ik barstte van nieuwsgierigheid. Juul had mijn antwoord al geraden, want ze begon met vertellen.
‘Ik kom uit een rijke familie.’ Zei ze. ‘Mijn vader is multimiljonair, en is gelukkig getrouwd met mijn moeder. Ik heb een klein zusje van drie, Marie Sophia. Wie mijn vader is laat ik achterwege. Dat hoeft niemand hier te weten.’
Ik knikte begrijpend.
‘Ik heb een dwangneurose.’
Nou, dat verklaarde het boeken rangschikken.
‘Mijn vader schaamt zich voor me. Zo erg dat hij me zo veel mogelijk bij de media vandaan houdt, die denken dat ik naar een dure kostschool ga. Mijn moeder vindt het niet zo erg, maar die durft mijn vader niet tegen te spreken. ‘
‘Hij schaamt zich voor je? Maar een dwangneurose is toch helemaal niet zo erg?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Het beheerst mijn hele leven. Eigenlijk hoef ik niet naar het Plainview. Maar ik vind het hier fijner dan thuis.’
Wat? Ze was stinkend rijk!
‘Ja, het klinkt raar.’ Zei Juul, die waarschijnlijk mijn verbaasde gezicht had gezien. ‘Maar hier heb ik nog gezelschap. Thuis is de enige persoon waar ik mee omga een therapeut. Ik mag niet met mijn zusje praten, en mijn ouders hebben het druk. Daar zou ik helemaal gek worden van eenzaamheid.’
Oh.. zo dus.
Ik begreep haar wel. Je therapeut als je enige vriend? Dat is ook geen leven zeg.
Dat ze hier heen moest om zich gelukkig te zijn.. Ik zag haar al thuis zitten. Helemaal in haar eentje in een veel te grote kamer..
Vanaf dat moment was Juul geen krankzinnige nerd meer. Nu was ze in een keer een soort vriendin van me geworden. Een vriendin die haar hart bij me uit kon storten. Het geeft een goed gevoel, weten dat iemand je vertrouwt. Ik kreeg opeens zin om haar een knuffel te geven en haar weer aan het lachen te maken. Ik probeerde niet te laten zien dat ik veel medelijden met haar had, maar dat ik haar begreep, dat ik begreep waarom ze zich zo thuis voelde in een soort gesticht. Want hoe raar het ook klonk, ik had er veel begrip voor gekregen.
‘En nu jouw geheim.’ Zei ze plotseling.
Oh ja, mijn geheim. Wat moest ik haar nu gaan vertellen? Oh wacht, ik wist al iets.
‘Read is mijn ex-vriendje.’ Zei ik.
Zo, dat was er ook uit. Dit was een zeker een goed geheim, want Juul mond viel open.
‘Wat?!’ gilde ze. Daarna sloeg ze gelukkig haar handen voor haar mond. Haar ogen stonden vol met brandende nieuwsgierigheid.
‘Ja.’ Gaf ik toe.
‘Ik wist niet dat je op bad boys viel.’
Ik zuchtte. ‘Grappig verhaal, dat doe ik dus niet.’
‘Nou ja.’ Zei ze. ‘Iedereen valt wel eens buiten zijn type.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, niet zo. Hij is geen bad boy. Tenminste, een halfjaar geleden nog niet.’
Ik dacht weer terug aan onze relatie. Normaal ontweek ik deze gedachtes, maar nu kon ik ze niet tegenhouden. Ik dacht terug aan zijn lieve puppyogen, aan die keren dat hij – zo lief!- bezorgd om was geweest. Aan alle keren dat ik veilig in zijn sterke armen lag. Ik wist nog precies hoe het had gevoeld als zijn lippen de mijne raken en..
Oh god, waar was ik mee bezig. Dat was allemaal over, en ik moest er niet meer aan denken.
Juul staarde me nog steeds nieuwsgierig aan. Ik had haar niet aandachtiger kunnen krijgen als ik had verklaard dat ik kanker kon genezen.
‘Hij was heel lief toen we iets hadden. En hij was altijd heel zorgzaam. Dan drong hij erop aan me thuis te brengen, omdat het al donker was, en dan keek hij me aan met die lieve puppyogen..’
Oh nee, ik dwaalde weer af. Maar Juul vond het geweldig nieuws.
‘Read, een zorgzame jongen?’ zei ze verbaasd. ‘Dat kan ik me niet voorstellen.’
‘Ik kan me niet voorstellen dat hij een bad boy is.’
We moesten allebei lachen. Het was toch een raar scenario.
‘Hoe heten zijn vrienden eigenlijk?’ vroeg ik uiteindelijk.
‘De blonde heet Seth.’ Zei Juul. ‘De donkere heet Claud.’
Aparte namen. Claud klonk eerder meisjesachtig dan bad boy. Maar Andrea klonk nou ook niet erg mannelijk, behalve als Andrea zelf het uitsprak.
De tijd was voorbij gevlogen. Juul legde uit dat iedereen om tien uur stil moest zijn. En het was al over tienen. We besloten om nu maar te gaan slapen.
Maar ik kon niet slapen. Read’s puppyogen bleven in mijn gedachten aanwezig. Ik dacht niet eens meer aan mijn ontsnappingsplan.
Een herinnering doemde op. Het was een van anderhalf jaar geleden, toen we op het schoolfeest waren. We hadden het feest zelf verlaten, en de rust van een nabij parkje opgezocht, om even alleen te zijn. Daar zaten we dan, in het donker, op een parkbankje te kletsen.
De herinnering veranderde in een film, een droom. De wereld om ons heen verdween, en de sterren –die eigenlijk achter de wolken verscholen hadden gezeten- schenen feller dan ooit. Maar ik we hadden alleen oog voor elkaar –dat was wel echt zo geweest- . En net op het moment dat hij naar me toe boog, schrok ik uit mijn trance. Ik stopte mijn herinneringen weer weg, daar wilde ik echt niet aan denken. En begon schaapjes te tellen.
Na zo’n vijfenzestig schaapjes viel ik toch in een droomloze slaap.