Duizend

naar. De man begreep het niet. Het was nog lang geen tijd voor pauze. Wat bedoelde zijn collega?
Verward keek hij op zijn horloge en stom verbaasd zag hij dat deze 17.30 aangaf. Hij vertelde zijn collega dat hij nog een paar dingentjes moest afhandelen en er dan aan kwam. Hoe was dit mogelijk?
Het eerste waar hij aan dacht was zijn droom van die ochtend, maar nee dat was te absurd. Hij moest tijdens zijn werk in slaap gevallen zijn, hoewel hij niet snapte dat niemand hem dan had gewekt.
Op zijn weg naar huis bleef de gedachte aan de droom van die ochtend terug komen. Hij moest het in ieder geval een keer proberen, hoe stom het ook was. ‘Ik wens een taxi die mij gratis naar huis brengt’ mompelde hij zo onopvallend mogelijk.
Een paar seconden later stopte er een lege taxi recht voor zijn neus. Dit was toeval hield hij zichzelf voor, maar toch stapte hij in, toen hij merkte dat het begon te regenen. Toen hij tijdens zijn korte rit zijn portemonnee tevoorschijn wilde halen schudde de chauffeur zijn hoofd en vertelde de man dat dat niet nodig zou zijn. De man kon zijn Wat nou, als je 1000 wensen had? Wat zou je er mee doen? Een villa wensen? Of tig miljoen en dan nog wat? Nog meer wensen wensen, gewoon, voor de zekerheid. Er was ooit eens een man wie dat overkwam.
Op een nacht kwam er in zijn droom een schim naar hem toe. Hij kon niet zien wie of wat het was. Het enige dat hij zag was een grijze schim in een waas van wit. De schim vertelde hem dat hij vanaf dit moment duizend wensen had, die hij mocht gebruiken hoe hij maar wilde.
Toen de man de volgende dag wakker werd had hij even nodig om bij te komen. Zo’n vreemde, vage droom had hij nog nooit gehad en nog vreemder was dat hij het zich perfect kon herinneren, net alsof hij in zijn hoofd een film afspeelde. Opnieuw en opnieuw. Ach, het was in ieder geval geen kwade droom, dacht hij bij zichzelf.
Die dag op zijn werk zat niets hem mee en zijn horloge leek af en toe wel achteruit te lopen. ‘Ik wou dat het tijd was om naar huis te gaan.’ Mompelde hij vermoeid in zichzelf.
Op dat moment opende een collega van hem zijn kantoordeur. Hij was verbaasd dat de man nog bezig zat en vroeg er zodoende oren niet geloven.
Aangekomen bij zijn appartement op twee hoog probeerde hij het nog een keer. Dit maal wenste hij genoeg geld om de rest van zijn leven rijk te kunnen leven, samen met een grote villa, met zwembad. Er gebeurde niets en met een zucht plofte hij neer op zijn oude krakende bank… die niet kraakte…
Toen hij opkeek zag hij dat de hele kamer veranderd was. Niet alleen veranderd, maar ook gegroeid. Hij moest het nu wel aan zichzelf toegeven, hoe vreemd die droom en dit alles ook was, hij kon wensen wat hij maar wilde.
In de jaren die hierop volgden wenste hij vele rijkdommen en de lieve, zorgzame en vooral knappe vrouw die hij altijd al had willen hebben. Als hij het idee kreeg dat hij te veel gewenst had wenste hij er simpel een aantal wensen bij, ook al maakte het hem op een gegeven moment niet meer veel uit. Hij had alles wat hij maar wilde en nog wat meer. Hij had de gelukkigste man op aarde moeten zijn, maar zo voelde hij zich niet. Zijn vrouw begon hem te vervelen, de nieuwe vrouwen die hij daarom wenste brachten hem geen genot meer. Hij voelde nog altijd een groeiend zwart gat binnenin hem, dat had begonnen te ontstaan nadat hij zijn baan had opgezegd en van zijn nieuwe, luie, rijke leven was gaan genieten.
Na zeven jaar kon hij er niet meer tegen. Hij wist niet wat hij nog kon doen, nog kon wensen om zijn leven beter, gelukkiger te maken. Doen… dacht hij. Maar ik doe helemaal niets, ik laat alleen alles gebeuren. Een stuk verdriet, dat niet eens meer voor zichzelf weet te zorgen en verder op geen enkele manier nuttig is.
Hij sloot zijn ogen. Dit zou zijn laatste wens zijn. ‘Ik wens een nieuw leven, op een plek waar ik gelukkig kan zijn.’ Zei hij luid.
Hamin Weerlang, een man van 43 werkt nu als vrijwilliger in een opvang voor kinderen die hun ouders zijn verloren, of wiens ouders niet voor hen kunnen zorgen. Als je hem vraagt waarom hij ervoor kiest zijn leven in een tochtig houten hutje uit te leven zal hij antwoorden dat hoewel hij niet weet waarom, het luxe leven hem nooit heeft getrokken.