Chapter 17

Sammy POV
Met lichte kriebels in mijn buik loop ik naar het grote bord bij station Utrecht. Ik heb hier met Christian afgesproken, zodat we ongeveer allebei even ver moesten reizen. Ik stuur hem een appje Hee ik sta er al! Ik heb een roze vest aan, haha dan kan je me misschien beter herkennen! X Ik merk dat ik nu al begin te blozen en richt me vooral op mijn telefoon, zodat ik hem niet aan zie komen lopen.. dat is namelijk altijd zo beschamend, dan weet ik me geen houding te geven – moet je dan naar diegene toelopen of afwachten totdat diegene er is? -. Ineens houdt iemand zijn handen voor mijn ogen. “Wie is dit?” vraag ik, terwijl ik eigenlijk het antwoord al weet. “Wie denk je?” Bij het horen van zijn stem slaat mijn hart een keer over. “Chris!” zeg ik blij, en ik draai me om. Hij geeft me een stevige knuffel en we lopen richting het centrum. “Weet je eigenlijk een leuk tentje waar we wat kunnen drinken?” vraag ik hem. “Ja, volg mij maar!” Heerlijk, als iemand de weg weet. Ik ben zelf namelijk niet zo’n wereldreiziger, en ik hou er ook helemaal niet van om naar onbekende steden, dorpen, straten, etc. te reizen. Ik volg hem en onderweg praten we over van alles en nog wat.

Wanneer het eten komt, hebben we het al gehad over zijn carrière bij Ajax, mijn hobby’s, mijn opleiding, wat zijn droom was.. eigenlijk hebben we het al over van alles gehad – bedenk ik me, waardoor ik een beetje in paniek raak. We hebben nu pas het eten!! Dadelijk weet ik niks meer te zeggen.. dan realiseer ik me dat er tijdens het eten niet veel hoeft worden gezegd, want dan heb ik mijn mond toch vol. Eten met iemand die ik leuk vind.. I HATE IT. Somehow weet ik dan niet meer goed hoe ik mijn bestek moet vast houden, hoe groot ik de porties kan maken zodat ze in mijn mond stoppen (met als gevolg dat de porties veel te groot zijn) of hoe ik het beste de rauwkost kan op eten.. Wonderwel gaat alles goed en besluiten we om nog een drankje te doen. Ik besef me dat ik me zo normaal voel, terwijl ik met hem ben, maar toch ook heel speciaal. We besluiten om te gaan. Hij betaalt – kon ik eigenlijk wel verwachten, maar je weet het tegenwoordig maar nooit .. stiekem toch best lief – en dan slaat hij een arm om me heen. “Naar welk perron moet je dadelijk?” “Perron 12 geloof ik!” “Dan loop ik even met je mee,” zegt hij. We lopen naar het perron, en eenmaal daar aangekomen laat hij me niet los. Ik kruip een beetje tegen hem aan, toch wel moe van de hele avond. Hij streelt mijn haar. Eigenlijk wil ik dat dit moment niet voorbij gaat. Helaas, daar komt mijn trein aan. Hij draait met zijn handen mijn gezicht naar hem toe en kijkt me diep in de ogen aan. Dan zegt hij: “Lieve Sammy, ik vond het echt super leuk met je en ik hoop je snel weer te zien.” Hij komt met zijn gezicht dichterbij en geeft me een zoen op mijn mond. “Dat hoop ik ook!” zeg ik met een verlegen glimlach. Ik zwaai nog naar hem als ik in de trein zit. Onderweg naar huis doezel ik een paar keer in met de muziek van Ben Howard op de achtergrond.

Christian POV
Eenmaal naar het perron lopend voor de trein naar Amsterdam kan ik niet anders dan glimlachen. Wat is dat toch een lief, leuk meisje. Zo relaxed, alsof het haar allemaal niet uitmaakt.. maar ergens toch ook weer wel. Iets in haar intrigeert mij enorm, maar ik kan er nu nog niet mijn hand op leggen. Hoe zouden haar dates met Nicolai zijn gegaan? Zou hij ook zo hebben gedaan? Zou zij ook zo hebben gereageerd? – Nee Christian, spreek ik mezelf toe, daar hoef je je nu niet druk over te maken - . Ik stuur haar nog een whatsapp als ik thuis ben, dat ik snel ga dromen over een lief, leuk meisje. Misschien nog te vroeg om zoiets te sturen, maar ik kan me niet inhouden. Als ik haar reactie lees Hihi, en ik over een leuke jongen , weet ik dat het goed zit. Tevreden val ik in slaap.