Hoofdstuk 1.

Hoofdstuk 1.

Daar stond ik dan. Ik pakte mijn spullen in voor het studeren in Engeland. Als ik vijf jaar geleden te horen had gekregen dat ik in Engeland zou gaan studeren, zou het waarschijnlijk een eeuwigheid geleken hebben. Mijn 3 beste vriendinnen en ik samen naar Engeland! Daar studeren voor maarliefst 4/5 jaar. Eindelijk was ik klaar met inpakken. ‘Mam!’ riep ik naar beneden. ‘Ja lieverd?’ hoorde ik haar roepen.‘Kun je kijken of dat de taxi er al is?’ Geen reactie… ‘Mam!’ ‘Mam!’ Ik stormde de trap af en toen ik beneden kwam stond er een grote verassing te wachten. ‘Surprise!’riep mijn moeder. Mijn familie, Elhia’s familie, Feven’s familie en Rumer’s familie stonden beneden te wachten. Er hing een groot spandoek boven de tv, met de tekst: “We zullen jullie missen!” erop. Ik barstte in tranen uit. ‘We zullen jullie missen!’ herhaalde ik. Mijn moeder barstte ook in tranen uit. ‘Maar ik moet nu echt gaan.’ zei ik snel, want ik hoorde de taxichauffeur al toeteren. Ik veegde met mijn mouw van mijn T-shirt mijn tranen weg en gaf iedereen nog snel een dikke kus. Ik liep naar buiten, waar Feven, Elhia en Rumer me volgden. We legde nog even de koffers in de achterbak, en stapte de taxi in. En daar vertrokken we dan. ‘Op naar Engeland!’ riepen we vanuit de taxi en keken met tranen in onze ogen naar hoe ze ons uitzwaaiden. Eenmaal op de boot was het avontuur pas echt begonnen!

10:00 ’s ochtends, de wekker ging af. ‘Oh nee!’ zei Feven. ‘Hou je bek, wekker!’ Daar lagen we dan in onze pyjama’s. ‘Wakker worden!’ riep ik en stond op om ze uit bed te helpen. ‘Zijn jullie bejaard of zo?’ Met een glimlach liep ik de badkamer in en nam een douche. Een half uur later gingen we ontbijten. ‘Wie willen jullie graag ontmoeten?’ vroeg Feven. ‘Liam natuurlijk!’riep Elhia lachend. ‘Weet niet.’ was Rumer’s droge opmerking. ‘One Direction!’ riep ik, duidelijk iets te hard want de mensen die naast ons zaten, gingen ergens anders zitten. ‘En jij?’ vroeg ik. ‘Ik wil Avenged Sevenfold wel ontmoeten.’ zei Feven. ‘Ja hoor.’ riep ik, weer wat te hard, want de oude buren van ons liepen de zaal nu uit. ‘Die wonen ook echt in Engeland.’ probeerde ik wat zachter te zeggen. We begonnen te lachen, want dat lukte ook weer niet, in plaats van zachter ging het nu nog harder. ‘Rumer, jij hoeft natuurlijk niemand meer te ontmoeten. Want je hebt je grootste idool al ontmoet… Geert Wilders.’ riep ik in een melige bui. Rumer’s glimlach verdween van haar gezicht. Blijkbaar kon ze er niet om lachen…