Part 2

Sofie's POV
Ik wist niet wat ik moest doen, ik kende hem nog maar voor 10 minuten, maar hij was wel lief en lelijk was hij ook niet. Plots voelde ik dat het vliegtuig begon op te stijgen en zonder erbij na te denken pakte ik Thomas' hand vast. Daar zaten we dan, we praatten niet, we hielden enkel elkaars handen vast, we keken elkaar zelfs niet aan. Eigenlijk durfde ik hem niet goed aan te kijken, bang dat hij me een mietje zou vinden omdat ik bang was. Daarom keek ik maar uit het raam... dat had ik beter niet gedaan, ik was zo hard geschrokken van hoe hoog we al zaten dat Thomas zijn hand nu waarschijnlijk helemaal fijn genepen was. Hij keek me aan en zei : "Je bent echt bang hé?"
"Ja, eigenlijk wel," gaf ik toe en lachte even. We praatten wat over wat we zoal zouden doen in Engeland en waar we zouden verblijven enzo. Ik vertelde hem dat ik zou verblijven bij een gastfamilie. Hij reageerde enthousiast. Toen ik vertelde waar ze woonden lachte hij even. "Ik verblijf in een hotel niet zo ver daar vandaan, misschien zien we elkaar wel nog eens,"zei hij en ik kon een glimlach niet onderdrukken bij die gedachte. Plots hoorde ik een stem door de speakers : Gelieve allemaal plaats te nemen en uw gordel om te doen, binnen 5 minuten zullen we landen. Verzocht de vrouw ons vriendelijk. Beiden deden we onze gordel om ik lachtte even naar hem en pakte toen toch maar weer zijn hand vast. Het voelde goed om te weten dat hij er was, zijn aanwezigheid voelde goed. Toen we begonnen te dalen werd ik bang, en dat was blijkbaar duidelijk van mijn gezicht af te lezen, want zonder dat ik ook maar iets had gezegd sloeg hij zijn arm om me heen en zei me dat ik niet bang hoefde te zijn. We waren nu net geland en ik was blij dat ik weer op de grond stond. "wel euhm, dag dan maar zeker?," zei ik tegen Thomas en ik was al de andere kan uit aan het lopen. "Wacht," riep hij en ik draaide me naar hem om. Ik stapte op hem af en toen ik bij hem was stopte hij een klein briefje in mijn hand. Ik opende het en zag zijn nummer staan, ik lachtte even. "Als je ooit met iemand wilt praten of als je eens iets samen wilt doen,kan je me altijd bellen," sprak hij me lief toe. Wat moest ik hier nu weer over denken? Hij was een lieve jongen en ik voelde me goed in zijn aanwezigheid maar meer dan goede vrienden zouden we nooit worden dat wist ik nu al zeker. Hij kwam wat dichter bij me staan en gaf me een knuffel, ik weet niet wat hij ermee bedoelde, maar voor mij was het enkel vriendshappelijk.

Thomas POV

Terwijl ik haar knuffelde voelde ik me vreemd. Een vreemd gevoel in mijn buik ontstond en ik mocht er niet aan denken dat het was omdat ik verliefd was. Dit mocht niet gebeuren, ze was toch veel te mooi en te goed voor mij. Nee, ze zou nooit verliefd worden op mij, en wat heb je eraan als de liefde maar van één kant komt? Dus probeerde ik het gevoel weg te drukken. Toen ik haar losliet zeiden we nog een laatste gedag tegen elkaar en toen liep ze weg. Ik keek haar na en dacht bij mezelf : hopelijk is dit niet de laatste keer dat ik haar zie...