1

Zoals gewoonlijk wou ik gelijk doorlopen naar de gezamenlijke groepssessie maar Melissa riep scherp mijn naam. ‘Diana!’ Ik keek op, recht in de gifgroene ogen van de assistent. ‘Ja?’ Melissa kreeg iets door via haar headset maar haar dunne, bleke lippen bewogen te snel voor mij. Ik kon ze niet lezen. ‘Niks, loop maar door. Vergissing,’ zei ze en ze ging weer verder met het overtypen van allemaal dingen. Waarschijnlijk dossiers van de patiënten hier. Ik trok mijn wenkbrauw op en liep hoofdschuddend verder. Patiënt, groepssessie, het waren allemaal woorden om te verdoezelen wat ze werkelijk van ons dachten. Desirée was al vanaf hier te horen, ze probeerde iedereen stil te krijgen. Ik vond Desirée echt een typische Desirée, precies hoe ze hoorde te zijn. Lelijk, met een vieze wrat op haar kin. Ik had me altijd al afgevraagd waarom er geen haar zat op die wrat aangezien dat hoorde bij heksen. Het opmerkelijke aan Desirée was ook dat ze precies zo rook als haar naam klonk, naar diarree. Kortom, ik mocht Desirée niet en nu ik oog in oog stond met haar gunde ik haar niet meer dan een vuile blik. Ik zwiepte mijn lange krullen over mijn schouder en liep naar mijn standaardplek. Claire zat daar, op mijn plek verdomme. Ze was in discussie met de jongen naast haar, ik was even zijn naam kwijt. Hij probeerde haar duidelijk te maken dat ze niet zomaar op mijn plek kon gaan zitten. ‘Waarom niet, dit is een openbare stoel hoor,’ zei ze met dat betweterige stemmetje van haar. Geamuseerd keek ik naar de twee tot Claire me opmerkte. Ik plantte mijn handen in mijn zij, trok m’n wenkbrauwen op en keek met mijn meest arrogante blik naar Claire. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en keek me onschuldig aan. Zulke toneelstukjes deden me niks, ik moest en zou op mijn plek zitten. ‘Claire, als je niet binnen drie seconden uit mijn zicht bent verdwenen zwaait er wat. Drie…….’ Claire bleef zitten alsof ik net chinees tegen haar had gepraat. ‘Twee….’ ‘Ga allemaal zitten,’ riep Desirée. ‘Een…..’ Ik zag enige twijfel in Claire’s ogen. Victorie, dacht ik bij mezelf. ‘Driekwart….’ Nu sprong ze wel van de stoel en liep heupwiegend naar de andere kant van de kamer. Ze was een nieuweling maar ik had toch wel bewondering voor haar, ze liet niet zomaar over zich heen lopen. Ik plofte neer op de stoel en keek verveeld voor me uit. ‘Vandaag gaan we een sociale oefening doen, jullie moeten iemands gezichtsuitdrukking observeren en analyseren. Dan wil ik graag dat je vertelt in wat voor stemming iemand is en waaruit je dat constateert. Maak nu maar groepjes van twee.’ Ik zuchtte diep, hing wat naar achter en wachtte tot iemand voorstelde om met mij een paar te vormen. ‘Diana, ik wil met jou.’ Verbaasd keek ik op, Claire stond met een zelfverzekerde houding voor me. Ik knikte rustig, deze oefening zou niet zo soepel gaan verlopen. Ze schoof een stoel tegenover die van mij en keek me aan. ‘Ik begin wel.’ Ze beval het meer dan dat ze het vroeg. ‘Oke dan, lees mijn gezicht maar zou ik zeggen.’ Ik hield mijn gezicht in de plooi en probeerde zo uitdrukkingloos mogelijk voor me uit te kijken. Claire kneep even haar ogen dicht en begon te praten. ‘Wauw Diana, jij bent een makkelijke. Ik zie dat je het tijdverspilling vindt om hier te zijn. Het maakt je allemaal niks uit, maar eigenlijk, diep van binnen wel.’ Claire wou nog verder praten maar ik verborg mijn gezicht met mijn handen. ‘Nee, nee hou op.’ Ik haalde mijn handen van mijn gezicht. ‘Je weet helemaal niks jij. Helemaal niks,’ siste ik. Ze keek me met een verbaasde blik aan. Ik hoopte met heel mijn hart dat ze me niet echt had gelezen maar gewoon wat had gegokt. Anders was dit een moment van blootstelling voor mij en dat was het laatste wat mocht gebeuren. Desirée beëindigde de sessie die ik grotendeels had gemist en ik beende snel weg, een nog steeds verbaasde Claire achterlatend. Zo snel als ik kon baande ik me een weg naar buiten en daar spetterden de regendruppels vol tegen mijn leren bikerboots aan. Mijn zicht werd belemmerd door de stromende regen maar de huid van mijn moeder leek wel licht te geven en zonder moeite vond ik de auto waar ze tegenaan leunde.