Hoofdstuk 3.2

Zuchtend begon ik aan het uitpakken van de rest van mijn koffer. Ik deed er langzaam over, gewoon omdat ik dit niet als mijn kamer zag, en mijn spullen het liefst in de koffer had gelaten.
Juul was weer bezig met haar boeken. Ze had nieuwe geleend, de ze nu zorgvuldig rangschikte. Het was best grappig om te zien hoe ze helemaal opging in haar boeken. Ik zou het hier kunnen uitgillen en dan had ze nog steeds niks doorgehad.
Ondertussen dacht ik aan mijn plan. Zou het werken? Als ik gewoon heel normaal zou doen.. Of zou dat juist argwaan opwekken? Dan zou ik moeten ontsnappen.
Ik moest lachen bij de gedachte. Beelden van een filmwaardige ontsnapping dansten in mijn fantasie. Als in een actiefilm zou ik het raam uitklimmen. Ze zouden me achtervolgen, maar ik zou ze met gemak ontkomen. En net als ik op het punt stond om gesnapt te worden zou ik mezelf met behulp van een geniale ingeving weer uit de problemen redden. Ik zag het helemaal voor me, alsof ik een boek aan het lezen was.
Wat een belachelijke gedachtes. Ik lachte in mezelf, dat zou nooit gebeuren. Dat soort dingen kunnen niet in het echte leven. Alleen in films en boeken.
Juul haalde me uit mijn trance.
‘Maeve?’ vroeg ze.
‘Wat is er?’
‘Zeg.’ Begon ze. ‘Heb jij veel geheimen?’
Ik schrok van haar vraag. Ik kon moeilijk alles aan haar vertellen. Als ik hier opnieuw wilde beginnen mocht niemand van “het ongeval” weten.
‘Nou, als ik jou iets vertel is het niet echt een geheim meer hè?’ antwoordde ik vaagjes.
Ze lachte. ‘Dat is zo.’
Wat wilde ze hier in godsnaam mee bereiken?
‘Nou, het zit dus zo.’ Zei ze, alsof ze mijn gedachtes had gelezen. ‘Ik wil best vrienden met je worden hoor. Dat lijkt me wel zo handig, omdat je mijn kamergenoot bent. Maar dat kan alleen als jij geheimen kunt bewaren. Mijn hele leven bestaat praktisch uit geheimen bewaren.’
‘Natuurlijk kan ik geheimen bewaren.’ Zei ik.
‘Mooi.’ Zei ze met haar tandpastalach. ‘Geheim voor een geheim?’
Geheim voor een geheim? Dat klonk als zo’n spelletje dat populaire meisjes doen op slaapfeestjes. Van die belachelijk domme spelletjes waar ik nooit aan mee mocht doen..
Maar dit was wel mijn kans om achter haar verleden te komen. Ik had geen idee waarom ze mij zomaar in vertrouwen wilde nemen, maar het was een goed teken.
‘Best.’ Zei ik.
‘Mooi.’ Zei ze. ‘Wil je weten hoe ik hier terecht ben gekomen?’