Hoofdstuk 3.0

Oh. Mijn. God.
Dat was.. onverwachts..
Ik knipperde met mijn ogen, maar hij zat er toch echt. Hoe..? Wat..? Wilde ik het wel weten?
‘Gaat het wel?’ vroeg Minnie.
Oh ja, die waren er ook nog. Ik zag er vast belachelijk uit, mijn mond hing vast een halve kilometer open. De groep keek me afwachtend aan.
‘Ja hoor. ‘ zei ik nonchalant. ‘Zijn dat de gestoorde psychopaten ofzo?’
Ik vertelde ze niet ik Read’s ex was. Misschien was het beter als ik niet alles meteen losliet.
‘Ja.’ Zei Lennon, nog steeds lachend. ‘Die zitten dagelijks in de isolatiecel.’
Minnie sloeg hem op zijn schouder. ‘Maak haar niet bang, joh!’
Regina nam het woord. ‘We hebben hier geen isolatiecel hoor.’ Lachte ze, alsof ik vreselijk dom was dat ik het had geloofd. ‘Ze zijn de “bad boys” hier. Ze breken graag regels, en ontlopen altijd hun straffen met emotionele chantage. De opzichters trappen er altijd in. Erg handig, werkt ook bij mij.’
Weer keek ik hun kant op. Read, een bad boy? Onmogelijk. Ik kon hem gewoon niet als een stoere jongen zien, daar kende ik hem veel te goed voor. Dat had ik tenminste altijd gedacht.
Met zijn grote bruine puppyogen en zijn zorgzame karakter..
Oh wacht, daar moest ik vooral niet aan denken. Ik moest hem niet wéér leuk gaan vinden.
De jongens waar hij mee praten kende ik niet. De drie jongens hadden duidelijk veel aanzien. Ze straalden minachting uit, duidelijk te goed voor de rest. Ze deden niet aan regeltjes volgen, daar stonden ze boven. Op mijn oude school had je ook van dit soort groepjes, maar die waren eerder “wannabe bad boys”. Deze jongens zagen eruit alsof ze het niet eens probeerden, ze waren van nature cool. Gevaarlijk. Je was een vijand of een meeloper. Toch kon ik ze niet serieus nemen, niet met Read erbij.
De jongen waar hij mee stond te praten had geblondeerd haar – welke bad boy blondeert zijn haar nou?- en droeg een grijs adidas vest. De andere jongen stond stil naast ze, hij zag er erg mysterieus uit, met zijn donkere haar en leren jack.
Ik vond het allemaal zéér merkwaardig hoor.