Op een dag ontplofte de school

Op een dag ontplofte de school voor mijn ogen. Ik kon maar één iemand bedenken die dit gedaan zou kunnen hebben. Ik kende iedereen uit het dorp en niemand zou dit ooit durven, behalve Ian.
Maar dat was onmogelijk, Ian was al 2 jaar dood! Voor mijn ogen zag ik dat hij werd aangereden door een auto; ik was nog met de ambulance mee naar het ziekenhuis gereden. Hij stierf die zelfde dag aan zijn verwondingen.
Hij kon dus nooit dit gedaan hebben. Dit was gewoon onmogelijk. Toen ik dat bedacht, zag ik een schim het bos in rennen. Ik rende de schim achterna, maar hij was onmenselijk snel. Ik riep dat hij moest stoppen. De schim stopte meteen. Door de bomen was het een beetje donker en ik kon hem niet goed zien, maar zodra ik dichterbij kwam, wist ik wie het was. Maar dat was onmogelijk.
Ik stond nu 10 meter van hem af en ik zag Ian. Maar het was niet de Ian die ik kende. Hij leek anders. Ian had een litteken in zijn nek. Maar deze persoon, die erg op Ian leek, had helemaal geen litteken in zijn nek. Hij vroeg wat ik van hem wilde. Ik kon geen antwoord geven: ik deed mijn mond open maar er kwam geen geluid uit. Dit was gewoon niet waar. Ik wilde naar hem toe lopen, maar ik kon het niet. Mijn voeten waren als aan de grond genageld.
Hij kwam dichterbij. Ik hield mijn adem in. Toen hij 2 meter voor me stond kon ik niks anders doen dan in zijn ogen kijken. Hij vroeg hoe ik heette. Ik hoorde het vaag maar toch nog duidelijk genoeg om te weten wat hij vroeg. Toen ik mijn naam zei, zag ik meteen aan zijn gezicht, dat mijn naam hem bekend voorkwam. Ik vroeg hoe hij heette. Damon zei hij. Ik vroeg of hij misschien Ian kende en ik zag meteen dat er tranen in zijn ogen opwelde.
We gingen samen op een omgevallen boomstam zitten vol met mos. Hij vertelde dat Ian zijn tweelingbroer was. Dat kwam als een shock voor mij. Ian had het nooit over zijn familie, laat staan over zijn tweelingbroer gehad. Damon vertelde verder dat Ian het altijd over mij had, dat hij nooit zo’n meisje als mij had ontmoet. We praatten nog heel lang over Ian, ik was weer een keertje echt blij na het ongeluk van Ian.
Iedereen had de eerste maand nog medelijden met me. Maar na 1 maand vroegen ze niet meer hoe het met me ging. Ze gingen verder met hun levens en ik bleef hangen bij het ongeluk. Als ik nou op tijd had gezegd dat hij moest uitkijken zou hij misschien nu niet dood zijn. Na 3 maanden gingen de leraren zich aan mij irriteren. Mijn cijfers op school gingen omlaag, doordat ik niet op lette en omdat ik snel afgeleid was. Het bleef slecht met me gaan dus stopte ik voor een tijdje met school. Ik was zojuist van plan geweest om terug naar school te gaan, toen de school voor mijn ogen ontplofte. Ik was blij dat dat gebeurde eigenlijk, want anders had ik nooit Damon gevonden en was ik nooit meer zo gelukkig geweest als nu.
Na onze ontmoeting sprak ik Damon elke dag. Na een maand vertelde hij dat hij de school had opgeblazen. Gelukkig was de schade aan de school erg beperkt en konden de lessen gewoon door gaan. Ik kon me in de klas weer concentreren en mijn cijfers gingen omhoog. Dit jaar ben ik bezig met mijn eindexamen.
Damon is mijn vriendje en we zijn al meer dan een jaar samen.