Will my dream come true?

De dag van de auditie.
Aangekomen in het gebouw kijk ik mijn ogen uit. 'Van gebouwtje gesproken.' Grijnst Jessy die blijkbaar mijn gedachten kon lezen. Ik knik, zeggen doe ik niet veel. Zenuwachtigheid overheerst mijn spraakvermogen. We wandelen het gebouw binnen, van de buitenkant zag het er al groots en mooi uit. Maar neen, het kan nóg mooier. Ik zie een rij staan van inmens veel mensen. Terwijl ik mijn ogen uitkijk trekt Jessy me mee naar de rij. 'Dit gaat nog lang duren.' Zeg ik met een blik op de eindeloze lange rij. Hij knikt en zegt dan: 'We hebben tijd.' Ik haal mijn schouders op.

Als ik éindelijk bij de balie kom geeft de mevrouw mij een nummer en de tekst die ik moet zeggen. Ik haal mijn ogen over de tekst en grinnik. 'Moet je die tekst zien.' Zeg ik lachend, Jessy zijn ogen gaan van links naar rechts. 'Zeker om te testen of je je lach kan inhouden.' Zegt hij. Ik knik en laat me meelijden met de mensenmassa.

Mijn ogen gaan telkens weer over de tekst, en nog een keer en nog eens. Uiteindelijk laat ik de tekst los en kijk zoekend rond naar een klok. 'Jeess, hoe laat is het?' Vraag ik, 'Mm, half 3' Woow, ik ben hier al meer dan 3 uur. Hier en daar zitten wat hoopjes mensen bijeen te stressen. En te fantaseren over wie de jury zou zijn. Of er knappe jongens in de film meespelen. Dat zou het zijn, een romantische scène met hottie. Hmm...

'Nummer 412!' Geschrokken kijk ik op en kijk naar mijn nummer: 421. 'Als ik goed tel, zijn er nog maar 9 mensen voor je.' Ik geef hem een klets in zijn maag. 'Mij niet zenuwachtiger maken dan ik al ben hé Babyface.' Zucht ik. 'Ik heb lekker een babyvelletje. Jij dan, met je verrimpelde kop.' Zegt hij. Ik ga er niet op in, neem mijn spullen op en verplaats me. Jesse kan ik nu missen als de pest. Met zijn scheve opmerkingen altijd.

Voor een laatste keer lees ik mijn tekst nog een grondig door, in mijn gedachten herhaal ik de tekst telkens opnieuw. 'Nummer 421. De tijd is aangebroken, nu zal ik me moeten bewijzen. Bewijzen dat ik weldegelijk kan acteren, mijn lach in kan houden, verschillende gezichten kan trekken in bepaalde situaties, dat ik dit écht wil en om me te bewijzen tegenover mijn familie. Ik loop naar de mevrouw die me geroepen heeft. Seconde lijken wel eeuwen te duren, 10 meters is de mevrouw nog van me verwijdert. In slow-motion beleef ik dit moment. Wat zenuwen al wel niet met een mens kunnen doen. 'Je mag naar binnen, succes.' Zegt de vrouw vriendelijk. 'Succes.' Hoor ik enkele stemmen achter me. Ik draai me snel om en zie daar Andy, Hailey, Alex, Lauren en Laurenzo staan. Ik kijk opgelucht, nu gaat het zeker lukken! Een heel team achter mij. Ik draai me terug om, slaak een laatste zucht. En druk dan de klink met zweethandjes naar beneden.
Hier komt mijn moment dat ik me kan bewijzen aan Jan en Alleman.

Maar dat liefste lieverds, lezen jullie in het volgende deel.