Chapter 4 ~ Harry Styles

Ze hadden zijn familie al ingelicht, dat wist ik, maar toch wou Louis dat ik afscheid voor hem ging nemen. Ik was boos op hem dat hij me dit liet doen, dat ik dit moest doorstaan. Ik was boos op hem omdat hij me achterliet. Woest stampte ik tegen een steentje die een paar meter verder tot stilstand kwam. Ik duwde mijn handen dieper in mijn zakken, een poging om te verdwijnen van deze hel.

Ik zuchtte en sloot mijn ogen om de opkomende tranen tegen te houden, toen ik voor zijn huis stond. 'Oh God, Louis waarom doe je me dit aan?' mompelde ik tegen mezelf terwijl ik een blik naar de hemel wierp. Met lood in mijn schoenen stapte ik naar de voordeur en drukte zonder na te denken op de bel. De deur ging open en meteen verscheen het vermoeide gezicht van Louis' moeder. 'Oh, Harry,' een klein glimlachje sierde haar gezicht, 'kom binnen.' Ze zette een stap opzij zodat ik naar binnen kon gaan.

Het oude hout kraakte onder mijn voeten toen ik me strompelend naar de woonkamer begaf. Ik was hier al vaker geweest, maar nu leek alles veel donkerder, depressiever. 'Moet je wat drinken, jongen?' vroeg ze terwijl ze nerveus haar handen over elkaar wreef. Ik maakte mijn blik los van haar handen en staarde naar haar gezicht. 'Nee, dank u.' haperde ik. Ik liep langs de openhaard en hield stilstand bij de foto van Louis, die groot aan de muur hing. Meteen moest ik terugdenken aan Irak.

Ik zat in de tank terwijl Louis en de rest door de modder moesten ploeteren om vooruit te geraken. 'Louis, gaat het wel?' vroeg ik toen ik zijn mankende passen opmerkte. Hij hield zijn geweerd stug tegen zich aan terwijl hij vastberaden doorliep, of eerder strompelen. 'Ja, het gaat wel.' Hij keek me lachend aan. Dat bewonderde ik in hem, hij wist van alle situaties wel iets positiefs te maken, zelfs hier in Irak. Ik klopte op het dak van de tank waardoor hij stopte en ik mijn plaats verliet. 'Stap in, dadelijk is het iets blijvends.' Ik legde mijn hand op zijn schouder en duwde hem richting de tank waar hij met enige tegenzin in ging zitten. 'Bedankt, man.' zei hij lachend. Ik knikte naar hem, drukt mijn geweer tegen mijn borstkas en begon te lopen.

Schoten schrikten ons op en meteen zakte ik door mijn benen om vervolgens zo naar een verlaten pand te sluipen. Ik ging achter een raam zitten en keek in het rond, zoekend voor de sluipschutter. Ik hoorde mijn medesoldaten hun geweren afvuren, maar ik had enkel oog voor de tank. Daar lag hij, Louis en hij bewoog niet. Ik slikte. 'Ik heb hem geraakt!' hoorde ik iemand roepen waardoor ik naar buiten snelde, naar mijn beste vriend. De hulpdiensten kwamen meteen te hulp geschoten, hij was niet dood, dat kon niet.