O11

We zaten gezellig met z'n drieën aan tafel en opeens liep de jongen uit twee langs. 'Ach , kijk daar , de nerdjes van De Hongerspelen , klets maar zoveel je kunt , jullie zijn over een paar dagen toch dood.' Een rilling ging door mijn lijf heen en de jongen liep weer weg. Uit mijn ooghoek zag ik dat er een traan over Rue's wang liep. Ik ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. 'Hij heeft gelijk , ik maak geen schijn van kans.' Nog een traan rolde over haar wang. 'Zeg dat nu niet , ik heb nog nooit iemand zo fantastisch in bomen zien klimmen zoals jij doet!' Ze veegde haar tranen weg en stond op. 'Maar een van ons overleeft het , en ik word dat niet.' Ze schoof haar stoel aan en rende weg. Ik stond op en wou achter haar aan rennen , maar Peeta pakte mijn hand. 'Laat haar even Primrose,' Ik aarzelde ,'Ze moet even uithuilen.' Ik luisterde niet naar Peeta's woorden en trok mezelf los uit zijn hand. 'Rue wacht!' Ik opende de deur van de gang waar Rue zojuist in was gerend. Zachtjes hoorde ik snikjes en ik zag een klein , onschuldig meisje dat hier eigenlijk helemaal niet hoorde op de grond zitten. 'Prim?' Zei ze zachtjes en keek op. 'Ja,' Fluisterde ik en ging naast haar op de grond zitten. 'Wil je jouw verhaal vertellen?' Ik veegde haar tranen weg. 'Vind je dat niet erg?' 'Tuurlijk niet.' Zei ik en langzaam begon Rue te vertellen.

Rue

Duizelig stond ik op en keek naar vijf lichaampjes die op de grond in een diepe slaap lagen. Hun hoofdjes op de vloer , met dunne stoffen dekentjes of hun kwetsbare lichaampjes. Zanya , Kaya , Ezio , Calli en kleine Neveah. Het waren mijn broertjes en zusjes. De eerste zonnestraal scheen door het raam , ik wreef in mijn ogen en besloot me al heel vroeg , ik liep de tuin in en pompte een paar emmers water zodat ik in een bad kon , van koud water. Ik gooide de emmers in de tobbe die in de schuur stond en kleedde me uit. Ik stapte in het bad en schrobde me mezelf grondig schoon. Eenmaal klaar pakte ik mijn beste kledingaan. Ik liep weer de tuin in en pakte stiekem een paar aardbeien van mijn plantje. Ik liep naar onze kleine keuken en waste de aardbeien iedereen kreeg er twee. Opeens stond Neveah naast me. 'Rue , waar is mama.' Ik keek in mijn ouders slaapkamer , maar ze waren weg. Toen schoot het me te binnen dat ze al aan het werk waren , iedereen moest vroeg beginnen zodat we snel klaar waren voor de boete. De boete... Ik had mezelf wel 15 keer ingeschreven voor de zakken oude graan die we daarvoor kregen. Ik was de enige in dit huis die kans maakte om getrokken te worden. Mijn broertje en zusjes waren te jong.


2 Uur later...

'Rue , mag ik op je nek?' Vroeg Ezio terwijl we naar het plein van de boete liepen. Ik tilde Ezio op mijn nek en gaf de rest weer een handje. Toen we bij de poortjes kwam moest ik gedag zeggen. 'Tot zo Rue.' Zeiden ze en ik liep de poortjes door om bij mijn leeftijdgenootjes te gaan staan. Ik keek nog een keer om en ik zag hoe mijn moeder een klein gebed deed. Onze district begeleider "Catish" liep het podium op en liep gelijk door naar de bol van de meisjes , hij stak zijn hand erin en trok hem er gelijk weer uit. Hij liep naar de microfoon en vouwde het kleine witte papiertje open. 'Rue Piazon!' Ik wist niet wat ik hoorde en alles werd duizelig , een meisje keek me aan en duwde me uit de rij. 'Hier is ze!' Riep ze erbij , wat een trut.

Het afscheid

Mijn familie kwam op me afgevlogen. 'Rue hoe gaat het?' Vroeg mijn moeder. Neveah trok aan mijn rok. 'Rue gaat niet dood toch?' Ik voelde tranen opkomen , Neveah was pas vijf , hoe moest ik haar dit uitleggen. 'Het komt goed , ik zie jullie over een paar weken terug! Echt waar.' Ik gaf iedereen een knuffel. 'Ik ga het proberen.' En toen werden ze huilend de kamer uit gesleurd door de vredebewakers. 'Ik ga het proberen.' Zei ik weer en zakte in elkaar op de grond. 'Ik ga het proberen..'