#128.

“Dit was jouw idee, niet?” Hij knikte. Ik doorzag hem. Soms leek hij zoveel meer op zijn tweelingbroer als men dacht. “Ik denk dat het geen slecht idee is, maar ik zou er graag nog even over nadenken. Ik wil de reactie afwachten van Bill.” Waarom ik er bijna zo vrijwillig mee instemde wist ik niet. Het voelde alsof ik bereid was om alles te doen om mezelf beter te doen voelen. Was ik echt op het punt gekomen dat ik toegaf dat ik de wanhoop niet langer meester was en dat ik hier niet alleen een einde aan kon maken? “Ik geef u nog een week bedenktijd. Dan wil ik horen wat u beslist. Het kan goed uitdraaien om eens met mensen te praten die ook met hun eigen emoties worstelen en u kan er veel uit leren, dat verzeker ik u.” Ik bedankte de dokter en stond toen op. Het was tijd om te gaan.
“Dankjewel”, zei ik toen we door de gangen naar buiten liepen. Tom schrok en aarzelde even. Een secondelang bleef hij stilstaan. “Je bedankt me omdat ik mijn angsten de vrije loop heb gelaten bij jouw arts?” “Ja.” Ik haalde mijn schouders op. “Er moet iets veranderen, Tom. Zo kan het niet verder en als ik daarmee kan beginnen, dan is dat zo.” Hij sloeg zijn arm rond mijn schouder en zo wandelden we terug naar onze inmiddels ondergesneeuwde auto.

Rond de middag zochten we een pastazaak op. Het zag er aantrekkelijk uit en ook de geur was onweerstaanbaar. “Het is verrukkelijk”, mompelde ik met mijn mond vol eten. “Hmm.” Ik was ervan bewust dat hij er niet met de volle honderd procent bij was met zijn gedachten, maar ik durfde hem ook geen details vragen over zijn gesprek met mijn arts. Ik was van mening dat hij er zelf wel zou over beginnen als hij er behoefte aan had. Het deed pijn om hem zo te zien en het zou weldra niet veel beter worden, dan zou ik Bill en hem zien wegkwijnen onder een berg van duizend onverteerbare gevoelens. Hij roerde wat met zijn vork in zijn schaaltje, maar niets van de inhoud scheen in zijn mond te verdwijnen. “Vind je het niet lekker?” “Jawel hoor.” Hij keek naast me en ik kon het niet laten om achterom te kijken. Ik liet mijn blik door het zaaltje glijden. Het was behoorlijk druk en er was niet echt iemand te zien die ik kende. Pas toen ik voor een tweede maal keek, zag ik in de verte een man zitten die ik eerder gezien had. Jens. Hij keek net de andere richting op en zag me dus niet. Ik was net van plan om recht te staan toen ik Tom’s stevige arm rond de mijne voelde. “Niet zo subtiel!” snauwde hij. “Wat?” vroeg ik verbaasd. “Ik denk dat we in de gaten gehouden worden”, fluisterde hij. Ik zuchtte. Het was naïef geweest om te denken dat het vandaag wel niet zou gebeuren. Toch had ik niets verdachts gezien, maar aan de andere kant had Tom hier wel een beter oog voor. Hij had hier al jaren ervaring mee. Haastig aten we onze pasta op en verlieten we de zaak. Het was niet dat we iets verkeerd deden, we waren gewoon aan het eten, maar toch wou Tom zo snel mogelijk weg en naar huis. Ik nam het hem niet kwalijk.