Hoofdstuk 2.3

Ik werd wakker toen ik iets op mijn wang voelde. Het was Juul, die in mijn wang zat te prikken met haar vinger om me wakker te maken. Leuk hoor!
‘Wat?’ vroeg ik slaapdronken.
‘Lunch.’ Zei ze. ‘dat.’
Toen ik ging slapen had ik niet de moeite genomen een pyjama aan te trekken. Dus ik hoefde alleen even mijn haar te borstelen, en daarna kon ik naar de lunch.
Ivy had me verteld waar de eetkamer was, maar omdat ik haar snelle rondleiding alweer vergeten was, was ik blij dat ik met Juul mee kon lopen.
De eetkamer leek niet op een eetkamer. Eerder op een kantine. Geen wonder dat Juul het dan ook herhaaldelijk ‘de kantine’ noemde. In de kantine stonden witgeschilderde tafels en stoelen, maar de inrichting was niet zo interessant. Interessanter waren de mensen die er zaten.
Het was merkwaardig stil. De jongeren praatten wel, maar redelijk zacht. In de kantine van mijn oude school praatten mijn vriendinnen en ik nooit zo zacht, wij gilden praktisch, en lachten ons rot. Hier lachte niemand. Wat ontzettend gezellig zeg..
Ik volgde Juul. Die mompelde wat over dat iedereen vaste plekken had in de kantine, en dat ik wel bij haar vrienden kon zitten. Ook citeerde ze moeiteloos het hele weekmenu. Het meeste daarvan ontging me, maar ik onthield dat vrijdag aardappelkroketjes dag was.
Ze bracht me naar haar tafel. Daar zaten een paar anderen, vast de vrienden waar ze het over had gehad. Ik merkte dat ze bij haar vrienden een stuk vrolijker was dan toen ze alleen met mij was.
‘Hoi jongens,’ zei ze met haar tandpastalach. ‘Dit is mijn nieuwe kamergenoot, Maeve.’
Ze legde daarbij nog even de nadruk op het woord ‘mijn’ wat ik zeer merkwaardig vond.
Een meisje in een oversized sweater en glanzend zwart haar keek me geamuseerd aan.
‘Oh wat leuk.’ Verklaarde ze. ‘Een rooie.’
Geïrriteerd rolde ik met mijn ogen. Wat nou geen labels?
‘Kom op, jongens.’ Zei Juul. ‘Stel jezelf eens netjes voor.’
Het meisje in de rode trui stelde zich voor als Regina. Een ander meisje met een zwart jurkje heette Miniver –wat een naam!- maar werd Minnie genoemd. Een jongen genaamd Lennon grapte dat zijn vriendengroep nu te veel meisjes had. Maar de persoon die voor mij het meest opviel was de andere jongen. Hij had donkere ogen en bijpassend haar. Over het algemeen zag hij er erg ‘stoer’ uit. En toen stelde hij zich voor als Andrea.
Hij sprak het niet uit als een meisjesnaam, het klonk zelfs best mannelijk als hij het zei. Maar als iemand anders hem ermee aansprak klonk het nogal vreemd. Toen Lennon mijn vragende blik zag begon hij luid te lachen. ‘We noemen hem ook wel Roos’ lachte hij, waarna hij een stomp van Andrea kreeg, die net zo luid meelachte.
‘Zijn ouders zijn Italiaans.’ Legde Regina uit, nog altijd met die minachting in haar stem. ‘In Italië is het een jongensnaam.’
Ik knikte begrijpend.
Je zou het niet zeggen als je zijn naam niet wist, Andrea was nou niet bepaald het stereotype Italiaanse beach boy. Hij had een brits accent, en een bleke huid.
Ik kon het niet helpen, ik bleef me maar afvragen hoe ze hier waren gekomen, vurig hopend dat het geen gevaarlijke psychopaten waren.
IK zette de gedachtes van me af. Hier moest ik zo min mogelijk aan denken, straks kreeg ik nog een paniekaanval! Dat kon ik echt niet hebben.
Het viel me op dat Ivy niet de enige was geweest die er zo ongezond uitzag. Het leek vaker voor te komen in het Plainview. Een aantal opzichters zagen er ook zo uit, en zelfs onder de jongeren kwam het redelijk vaak voor, zag ik. Ik kreeg er de rillingen van.
Ook Andrea had het. Maar bij hem leek het niet zo onnatuurlijk als bij Ivy, mede omdat Andrea er niet tot in de puntjes verzorgd uitzag.
Het kleine stemmetje in mijn hoofd dat zei dat het hier allemaal wel meeviel was verdwenen. Ik was er weer van overtuigd dat ik hier weg moest. Zo snel mogelijk als het kon.
De vriendengroep van Juul, leek gelukkig niet al te krankzinnig.
Lennon was de grappenmaker van de groep.
‘Welkom in het gekkenhuis Maeve!’ zei hij, lachend om zijn eigen grap. ‘Pas maar op dat de psychopaten je niet te pakken krijgen! Haha, snap je? Want het is een gekkenhuis en…’
‘Hou maar op Lennon.’ Onderbrak Regina hem. ‘Straks wordt ze nog bang.’ Zei ze minachtend.
Minnie stelde me gerust. ‘Let maar niet op Reg en Lennon.’ Zei ze. ‘Je hoeft niet bang te zijn dat wordt aangevallen door een gek hoor, de opzichters doen goed werk, en je kunt altijd met Olive praten als je problemen hebt hoor. Reg en Lennon houden gewoon van flauwe grappen.’
‘Slijmbal.’ Grijnsde Lennon.’
Minnie rolde met haar ogen. ‘Niemand hier is echt een psychopaat ofzo.’
‘Niet dat wij weten.’ Vulde Andrea aan. ‘Maar ik zou wel oppassen voor Read en zijn vrienden.’
Wat? Hoorde ik dat nou goed? Zat hier iemand die ook Read heette?
‘Read?’ zei ik. ‘Wat grappig, ik ken iemand die..’
Ik maakte mijn zin niet af. Want toen ik Andrea’s blik volgde, kwam die op een bekend gezicht uit.
Hij zat aan de andere kant van de kantine, opgewekt te kletsen met zijn vrienden.
Mijn ex-vriendje zat ook in het gekkenhuis.