Seven

Ik klapte mijn mond dicht en draaide mijn hoofd in zijn richting.
"Moet ik mij tegen een muur zetten, dan kun je mij meteen weer bedreigen.", viel ik hem meteen aan.
"Rustig, ik kwam juist om mijn excuses aan te bieden. Ik had je niet moeten aanvallen.", verontschuldigde hij zich.
"Heeft je zus je naar hier gestuurd? Ze moet je duidelijk nog opvoeden!",kaatste ik terug.
"Ja, mijn zus heeft me een preek gegeven, maar ik zou het ook uit mezelf gedaan hebben, hoor. Waarom kan je mij eigenlijk niet uitstaan? Je kent me niet!", vroeg hij, niet bepaald op een vriendelijke manier.
"Dat is waar. Ik ken je niet, maar ik sta niet bepaald te springen om je te leren kennen. Ik zal maar stoppen met tegen je te roepen. Ik wil gewoon duidelijk maken dat ik niet één van je hysterische fans ben voor wie je perfect bent. Ik probeer gewoon deze vakantie te overleven en dat zou heel wat gemakkelijker gaan moest jij mij niet om de seconde lastigvallen."
"Oké, dan ga ik wel wat verder zitten",zei hij op een verrassend rustige toon.
Mijn ouders hadden me wat geld meegegeven. Ik ging naar het ijskraam, waaruit een man me al 20 keer had gevraagd of ik geen zin had op een ijsje, en vroeg een grote bol straciatella.
Met mijn hoorntje ging ik terug zitten op de bank. Toen ik terug op dezelfde plaats als daarnet zat stond Harry op en vroeg hij ook een ijsje met straciatella smaak.
Zo zaten we 5 minuten in stilte te likken aan onze ijsjes. Ik schoot in de lach.
"Dit is echt onnozel. Het is duidelijk dat het geen nut heeft om elkaar een hele vakantie te negeren terwijl we elkaar niet eens kennen. Laten we opnieuw beginnen.", stelde ik voor.
Harry keek me grijnzend aan. "Bedoel je dat je Mister Popular wilt leren kennen?"
Ik lachte en stak mijn handen uit. "Hoe erg kan het zijn. Hey, ik ben Lena."
Harry toverde een grote lach op zijn gezicht, nam mijn hand en schudde hem. "Ik ben Harry en ik hou van straciatella."
We schoten allebei in de lach.
Iets in mij smolt door de lichtjes in zijn ogen.