Hoofdstuk 18

Zo breng, ik de dagen in de ziekenzaal door. Ik slaap veel en klets gezellig met de mensen die langs komen. Zo ontmoet ik Fred en George, de tweeling broers van Ron. Ze zijn hartstikke gek en dat bevalt me wel. Zo komen er allemaal mensen langs, leraren, vrienden, zelf mensen van andere afdelingen. Alleen van de afdeling Zwadderich, zie ik niemand, wat me niet verbaast. Het verbaasde me eerder, dat er zoveel mensen wel kwamen. Uit eindelijk hoorde ik waarom, dat ik in de ziekenzaal beland was, ging als een lopend vuurtje door de hele school. Iedereen had het te doen met mij en met mijn vader. Veel mensen brachten ook wat mee, gewoon zomaar. Ik vond het allemaal overbodig, maar nam het wel beleefd aan. De stapel werd best wel groot, dat ik niet meer wist wat ik er mee aan moest. Zelf kon ik het niet op, dus ik besloot aan iedereen die kwam, wat uit te delen. Ook Ron had er geen problemen mee om wat op te eten. Zo zat hij op de Vrijdag voor ik van de ziekenzaal mocht, bij mijn voeten, terwijl hij van alles naar binnen werkte. Ik daar in tegen, stopte zo af en toe een, smekkie in alle smaken, in mijn mond. Uit eindelijk had Ron al veel van mijn snoep op en pakte Hermelien het af. ‘Je moet wel wat voor Luce bewaren Ron’. Zei ze. Ik grinnikte daardoor, omdat het me niet zo veel uitmaakte, maar omdat ze het lief bedoelde, zei ik er niets van. ‘Hier’, zeg ik en ik gooi hem een half vol doosje, smekkies in alle smaken toe. ‘Die, mag je helemaal op eten’. Dat laat Ron, zich geen twee keer zeggen en hij begint meteen te eten. Ik, Harry en Hermelien, lagen helemaal in een deuk om Ron. Na twee minuten, had hij het doosje al bijna helemaal leeg gegeten. ‘Wat’? Vroeg hij verontwaardigd. ‘Oh, we vinden het gewoon grappig, dat je eet alsof je nooit wat krijgt’, zei ik onschuldig, waarna we allemaal in lachen uit barsten. Na een kwartiertje, kwam madame Plijster uit haar kantoortje. ‘Je mag al gaan’, zei ze. ‘Echt’? Vroeg ik opgewonden en ik veerde enthousiast overeind. ‘Ja, zo te zien gaat het heel goed met je’. Nadat ze dat gezegd had, keek ik haar een beetje onschuldig aan. ‘In dat geval, gaan we feestvieren’, zei Ron en hij trok me uit bed. Ik bedankte madame Plijster en vertrok daarna, met al mijn spulletjes naar de leerlingenkamer. ‘LUCEEE’, schreeuwden Fred en George in koor en ze rende op me af, om me een knuffel te geven. ‘Wat fijn jou weer te zien’, zei Fred, maar het kon ook George zijn, ik kon ze nog steeds niet uit elkaar halen. ‘Bedankt Fred’, zei ik, ‘het is ook leuk jou weer te zien’. ‘Ik ben George’, zei George. ‘Sorry’, antwoordde ik, ‘maar jullie lijken ze veel op elkaar’. ‘Daar zijn we een tweeling voor’, antwoordden ze in koor, waarna ik in lachen uit barst.