163. Why does love always feel like a battlefield?

Na afloop van het hele gebeuren hadden we nog geprobeerd in de coulissen te komen om de meisjes proficiat te wensen. Dit was echter niet gelukt, de mannen van de beveiliging lieten ons niet door. Ook niet toen ik zei dat ikzelf meedeed met de Spelen. “ Ach, we zien ze wel in het hotel.” Zei Tom schouderophalend. We draaiden ons om en liepen dan maar terug naar buiten toe. Net toen we buiten kwam hoorde ik mijn naam roepen achter me. “Oh, hoi coach.” Zeiden ik en Friedolien in koor. Bill en Tom zeiden ook vriendelijk goedendag tegen Irina. “ Mooie wedstrijd,hé.” Zei Tom tegen haar. Irina knikte en zei : “ Ik ben blij dat jullie jongens ook onze sport respecteren. Er zijn er veel die het niet zouden kunnen wat jullie niet gezien hebben.” Tom en Bill knikten en zeiden dat het waar was wat ze zei. Volgens mij probeerden ze Irina als vriend te krijgen. Ik had ze nog nooit zo weten slijmen. “Heeft u veel van de competitie gezien?” vroeg Friedolien. “ Ik ben binnen gekomen net nadat Frankrijk hun punten hadden gekregen voor 5 touwen.” Zei ze. Ik knikte en zei :”Dan heeft u nog veel gezien.” Ditmaal knikte Irina. “ Ik zal jullie laten, ik moet nog een het één en ander regelen voor morgen.” Zei ze en ze keek me aan. “ Ja, coach. Ik zal niet te laat terug zijn in het hotel.” Antwoordde ik meteen “ U kunt op me rekenen.”

Irina zei gedag en wandelde terug richting het Olympisch dorp. “ Zullen we nog even gaan wandelen?” stelde ik voor. Iedereen stemde in. Het was nog warm deze avond en de zon was nog niet heel onder. “Ik dacht toen we deze middag naar hier kwamen dat ik een parkje had gezien hier niet zo ver van. Zullen we daar naartoe gaan?” stelde Bill voor. Weer stemde iedereen in en samen wandelde we naar het parkje. Tom en Friedolien liepen voor ons. Bill liep naast me. “ En heb je al zenuwen?” vroeg hij op de man af toen hij me aankeek. “ Misschien een beetje.” Glimlachte ik.” Dat moet je echt niet hebben, ik weet gewoon dat je het goed zal doen.” Sprak hij me nog maar eens moed in. Een bedankje rolde terug over mijn lippen. Friedolien en Tom liepen al een heel eindje voor. Plots sloeg Bill zijn arm rond me. “ Het is echt nog mooi weer.” Zei hij toen maar om niet te veel aandacht op die arm te bevestigen. “ Inderdaad, hadden we maar zo’n weer in Duitsland.” Gaf ik hem antwoord. Hij gaf me gelijk en voor de rest liepen we stilzwijgend en genietend van de avond, en ook een beetje van elkaar naar het parkje.

Toen we daar waren aangekomen zag je in het midden van het parkje een grote fontein staan. Het was er gezellig met het kabbelende water en de mooie, felgekleurde bloemen die in het rond stonden. Tom en Friedolien stonden ons op te wachten, Bill haalde zijn arm van mijn schouders en samen gingen we in het gras voor het fonteintje zitten. “ Het is mooi hier.” Zei Friedolien enthousiast. Tom knikte en terwijl gingen ik en Bill neerzitten. “ Weten jullie al wat jullie morgen gaan doen als ik moet trainen?” vroeg ik hun. “ Waarschijnlijk eens naar de winkeltjes hier in de stad gaan.” Zei Bill die naast me zat. “ Ah, lekker. Jullie gaan shoppen en ik zal wel werken.” Lachte ik. “ Sorry, als ik iets leuk zie neem ik het voor je mee.” Zei Friedolien. ik gaf haar een knipoog en zei dat ze de beste vriendin was die iemand maar kon wensen. Enkele uren bleven we in het parkje zitten. Het werd kouder en Bill legde een arm om mij. toen de zon verdwenen was besloten we elk terug te gaan naar ons hotel. Ze waren wel zo vriendelijk om me af te zetten net voor het Olympisch dorp, zo moest ik niet alleen wandelen in deze vreemde stad. Ik gaf ze elke een kus en wenste ze welterusten toen ik terug naar mijn hotel wandelde en zij naar die van hun.