Proloog.

Diep in het Du Weldenvarden klinkt het geluid van voetstappen. Het klinkt enigzins gehaast. Er loopt een gedaante gehult in een grote mantel met een kap diep over zijn ogen getrokken. Du Weldenvarden is het woud van de elven, het woud is doordrekt met magie. Maar dat is nog geen reden om stiekem en snel rond te sluipen in hun bos.
De gedaante in de mantel stopt vlak voor een grote boom, hij heft zijn hoofd op en kijkt naar de kruin. Dan schuift hij met een plotselingen beweging met een arm zijn kap van zijn hoofd. De man die onder de mantel zat ziet er best knap uit. Hij heeft zwart haar dat in lange grullen langs zijn hoofd valt. Ook heeft hij een kort baardje wat hem een strenge uitstraling geeft. Zijn ogen kijken kil grijs en streng de wereld in. Met nog een beweging haalt de man een bundeltje uit zijn mantel. In het bundeltje beweegt iets, de zwarte stof wat om het ding is gewonden kreukelt er helemaal van. De man steekt zijn anderhand uit en vouwt voorzichtig het bundeltje open, er verschijnt een grijns op zijn gezicht als hij naar de inhoud kijkt. In het bundeltje ligt een klein baby'tje. De baby heeft grijze ogen met kleine vlekjes goud en wit erdoor heen. De ogen zijn niet zo kil grijs als die van de man maar lichter, mooier. Op het hoofd van de baby zijn kleine plukjes wit haar te zien. De baby kijkt verwondert om zich heen en begint dan te huilen. Het gehuil klinkt door het woud heen. De man kijkt meteen boos naar de baby en fluistert iets, er verschijnt even een blauwe gloed en dan is de baby stil. Nu de baby niet meer huilt kijkt de man snel om zich heen, hij kijkt of hij mensen ziet. Gelukkig voor hem is er niemand. Nog maals buigt hij zich naar de baby, die hem nu bang aankijkt. Zijn hand strijkt door haar kleine plukjes witte haar en hij fluistert weer wat. Het blauwe licht straalt van het hoofdje van de baby af. En dan is het witte haar zwart. De man gooit zijn hoofd in zijn nek en buldert een angstaanjagende lach de hemel in.