# 17

Lillith pov.

"Waar kijk je naar?" hoorde ik Andy vragen toen hij de buitendeur achter zich sloot en weer op de stoel naast mij kwam zitten."de sterren." "het is bewolkt." zei hij op een serieuze toon. "maar toch zijn ze er." zei ik en Andy grinnikte. "Sorry dat ik tegen jullie op botste daarstraks." zei ik nog eens en Andy grinnikte weer. "de sterren achter de wolken zie je wel, maar ons zag je niet." ik knikte en zuchtte. " ze zijn zo mooi, de sterren."
"Lillith wat is er nou met je. ik heb het al zo vaak gevraagd en ik wil nu echt een antwoord." ik hoorde hoe hij boos werd, hoe zijn woorden elkaar sneller opvolgde en hoe zijn stem luider werd. "Ik heb beloofd het niemand te vertellen." zei ik en ik wist dat hij daar geen genoegen mee zou nemen. er volgde een gespannen stilte en ik begon te praten zodat hij niet weg zou gaan. Ik wilde Andy bij me houden, al zou ik er later spijt van krijgen.
"Toen ik klein was werd ik gepest. Ik had geen ouders, ik zat al in de muziek en film industrie en ik at niet wat iedereen anders at. Bovendien had ik een volle agenda en kon ik nooit iets leuks doen. Op een dag pakte ik een brandblusser en spoot daarmee naar de meisjes die me jaren lang gepest hadden. Daarna moest ik van school af,naar een andere school waar ik alleen maar meer gepest werd en zo ging het steeds maar door. elke dag was ik bang om naar school te gaan. De enige vrienden die ik ooit heb gehad woonden in dit huis of zijn de kinderen van producers zoals Vincent." "en nu laat je ons in de steek." ik bleef stil. "Je zit hier buiten terwijl binnen er zoveel mensen zijn die bezorgd om je zijn. en wat doe je? je staart naar de wolken!" ik hoorde hoe hij zijn stoel naar achter schoof en voor hij kon vertrekken sprak ik weer. "Toen ik nog naar school ging keek ik altijd naar de sterren met Jared. hij vertelde me hoe het niet uitmaakte hoeveel ik naar de sterren zou schreeuwen, ze zouden me toch niet kunnen horen. Ze zouden door gaan met branden en het enige dat het me zou opleveren was een schorre keel." ik merkte dat Andy was blijven staan om te luisteren. "Hij zei dat ik zo'n ster was, dat het niet uitmaakte wat de anderen op school zeiden, dat ik altijd getalenteerd zou blijven." ik blies spottend lucht door mijn neus. "En toen kreeg ik last van mijn ogen. mijn tranen kleurden rood van het bloed dat zich met het vocht mengde en ik moest naar het ziekenhuis." "wat?" Andy's stem was zacht en duidelijk verbaasd. "ik herinner me hoe de sterren er uit zagen hoe ze schenen en de hele hemel bedekten. Maar ook als de wolken verdwijnen zal ik ze nooit meer kunnen zien." "je- wacht even... wat?" ik hoorde hoe verward zijn stem was en ik hoorde dat hij weer ging zitten. "ik ben blind Andy. Ik zag je vanmiddag niet staan en ik zal je nooit meer zien staan." het bleef een lange tijd stil. "wanneer- ?" ik zuchtte. "toen ik je vroeg om me aan te kijken op Lilly's verjaardag. Jou gezicht is het laatste dat ik gezien heb." ik grinnikte "en je keek zo verbaasd."