31. || Rainbows ||

Justin gaf de dobbelsteen weer aan mij. Ik bekeek hem goed. Het doodshoofd was angstaanjagend. "Ik snapte niet waar de drie voor stond, dus gooide ik de cijfer-dobbelsteen nogmaals. Ik gooide nog een 3. De hele dag dacht ik na wat het zou kunnen betekenen, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen." Ik luisterde aandachtig. Justin kreeg tranen in zijn ogen,en ik wou hem troosten, al wist ik niet wat er aan de hand was, of hoe ik hem moest troosten. "Later, op mijn moeders 33ste verjaardag. Ik rende naar beneden. Het was een chaos, mensen renden heen en weer, ik zag dat ze mijn moeder op een brancard legden en naar het ziekenhuis brachten. Ik heb de hele dag gehuild naast haar bed, rond een uur of 6 's avonds stierf ze. Ze was overleden aan een hartaanval." Justin's stem stokte en de tranen liepen nu met tuiten over zijn wangen. Ik kroop dichter tegen hem aan, gooide de dobbelstenen met afschuw op de grond en knuffelde Justin. Hij huilde tegen mijn schouder aan. "Ssssss," probeerde ik hem te sussen. Na vijf minuten was Justin weer aardig rustig en kon hij weer normaal ademen. "Denk je dat het door de dobbelstenen komt?" vroeg ik zachtjes. Hij schudde wild zijn hoofd, "Ik denk dat ze het gewoon aan voelden komen. Dat het zonder de dobbelstenen ook was gebeurd." legde hij uit. Ik knikte. "Na wat er was gebeurd, plakte ik dat stikkertje over het doodshoofd." fluisterde Justin nog, als verdere uitleg. "Als je met de stenen gooit, gooi je zelden het doodshoofd... Ik heb hem mijn hele leven maar 1 keer gegooid." verklaarde Justin. Ik knikte. Maar mijn gezicht trok plots wit weg. Laura.