Hoofdstuk 2.2

We deelden hier kamers.
Een kamer met iemand delen was wel het laatste wat ik vrijwillig zou doen. Thuis was mijn kamer mijn toevluchtsoord. Ik kwam er bijna niet uit als het even kon. Ook voor het ongeval was ik niet erg populair geweest op school. En omdat Maisy en Melina wel een kamer moesten delen, kon ik elke dag met eigen ogen zien wat een gedoe daarvan kwam. En nu gooiden ze me zomaar in een kamer voor twee. Ik kon alleen maar hopen dat mijn kamergenoot oké was. Maar veel hoop had ik niet, vooral niet toen ik me herinnerde op welke plek ik was. Toen ik mijn spullen had uitgepakt liet ik mezelf verslagen op mijn nieuwe bed vallen.
Na een oppervlakkig afscheid –Ik had ze nog steeds niet vergeven- waren mijn ouders uiteindelijk vertrokken. Ivy had me verteld waar de keuken en de woonkamer zat, en leidde me toen naar mijn kamer. Correctie: mijn gedeelde kamer.
‘Wie is mijn kamergenoot?’ kon ik nog net vragen.
‘Julie Isabella.’ Zei ze snel. ‘Noem haar Juul.’
Toen was ze weg.
Nou daar had ik veel aan. Noem haar Juul? Dat klonk niet als het vriendelijke ‘Oh, noem me maar Ivy’ wat ze tegen mijn ouders had gezegd. Het klonk eerder als een bevel.
Ze was nu naar het ontbijt, dacht ik.
Opeens kreeg ik een idee. Oké, erg slim was het niet, aangezien ik niet wist wat voor stoornis zij dan wel had, maar ze was er nu toch niet. Ik zou heel voorzichtig even door haar spullen neuzen, en als de bel die het eind van het ontbijt aangaf ging, hield ik meteen op.
Zachtjes, alsof ze me zou kunnen horen, bewoog ik naar haar kant van de kamer. Er stond een witte kast, dezelfde als die aan mijn kant van de kamer, maar met een grote verzameling stickers, foto’s en posters van popartiesten. Op haar witte –alles in dit huis is wit ofzo- bureau stond een stapel met boeken. Niet interessant, terug naar de foto’s. Blijkbaar was ze een grote fan van Donald Duck.
De foto’s waren.. netjes? Aan de rechterdeur hingen, netjes op een rij en in witte lijstjes, haar schoolfoto’s door de jaren heen. Van 2005 tot en met 2012. Op de meest recente stond een meisje met een perfecte tandpastalach –Die me trouwens aan iemand deed denken, maar ik wist niet precies wie- en donkerbruin haar. Ze was heel netjes gekleed.
Ik nam aan dat het Juul was. Ze zag er uit als een rijk, verwend meisje dat alles kon krijgen wat ze wilde. Hoe was zij hier beland? Wilde ik het wel weten?
Shit, de bel. En ik praktisch niets over dat kind. Wist ze wel dat ik haar kamergenoot werd? Misschien flipte ze wel.
Maar als ze doorkreeg dat ik door haar spullen had zitten neuzen werd ze vast en zeker boos.
Ik sprintte terug naar mijn bed en pakte een van mijn boeken, die ik op willekeurige bladzijde opendeed.
Op precies zestig seconden nadat de bel was gegaan, zwaaide de kamerdeur open. Het meisje van de foto stapte binnen, met een vage glimlach, en gesloten ogen.
Toen ze haar ogen opende, en mij zag, verviel die glimlach.
‘Oh.’ Zei ze zachtjes. ‘Je bent er al.’
Ze wist dus al van mijn komst.
Haar ogen brandden in mijn huid. Ze nam me van top tot teen op, en beoordeelde me zonder twijfel. Ik was opeens vreselijk bewust van mijn uiterlijk. Ugh, dat haatte ik zo.
Na wat twijfelen, stak ze haar hand naar me uit.
‘Ik ben Julie Isabella. Noem me Juul en stel me geen vragen, dan kunnen we het prima vinden.’
Vervolgens trok ze haar hand meteen weer terug. Dan niet handjes schudden.
‘Maeve.’ Mompelde ik.
‘Oké.’
Ze was niet erg spraakzaam hè? Hierna nam ze meteen plaats achter haar bureau, en begon ze haar spullen zorgvuldig op te ruimen.
Na een paar seconden stilte, richtte ze zich tot mij, terwijl ze haar tandpastaglimlach weer opzette –Op dat moment wist ik ook weer aan wie die lach me deed denken. Die Harry gast uit One Direction had precies dezelfde- en zachtjes begon te praten. ‘Ik weet niet wat jij wilt doen tot de lunch, maar ik ga meestal naar de recreatiezaal.’ Zei ze.
Naar de recreatiezaal? Daar waren vast heel veel mensen. En mijn oogleden voelden veel te zwaar aan. ‘Ik ben nogal moe.’legde ik uit. ‘Vanochtend kreeg ik niet veel slaap, dat ga ik nu even inhalen.’
Juul haalde haar schouders op, en richtte zich weer tot haar spullen.
‘Zoete dromen.’ Zei ze nog.
‘Bedankt.’ Mompelde ik, terwijl ik mijn ogen sloot en me op mijn kussen liet vallen.