19. || Rainbows ||

"Ik denk dat ik er maar weer vandoor moet..." zuchtte ik en schoof mijn stoel naar achter. "Oké, het was leuk dat je er was Niall." zei de oma van Laura en glimlachte naar me. "Bedankt voor het eten." zei ik netjes en richtte me daarna tot Laura. "Nou, dan zie ik je nog wel hé, kleine meid." zei ik wat moeilijk. Laura stond op. "Ik zal je missen Niall." zei ze en gaf me een knuffel waarbij ze haar hoofd in mijn shirt begroef. "Aaawh...." kirde ik en legde mijn kin op haar hoofd. "Spreek ik je snel weer?" vroeg ze en keek naar me omhoog terwijl ze me langzaam los liet. "Natuurlijk." beloofde ik haar en gaf haar een knipoog voor ik de woonkamer uitliep. Stil, en voorzichtig. Ik keek rond. Waar was die butler?
Net toen ik dacht dacht kwam hij aanlopen met mijn spullen. "Fijne reis meneer." zei hij en maakte een lichte buiging. Ik grijnsde naar hem. "Dank je, meneer de butler." zei ik en maakte ook een nette buiging. De butler lachte. "Ik heet Norman." grinnikte hij. Oh My God, een butler die Norman heet?! Die man was gewoon geboren om butler te zijn! Ik zwaaide hem gedag toen ik de deur uit stapte en weer begon te lopen. Het was nu zeven uur, en het begon al te schemeren. Ik voelde mijn mobiel trillen in mijn zak en griste hem eruit. Ik werd toch niet weer gebeld?
Ik ontgrendelde het scherm en keek wat het was. Een sms. Van een onbekend nummer.

hey, hoe gaat het?

Het was een doodnormale vraag, maar ik vond het toch wel raar, aangezien ik het nummer niet kende. Hoe kwam die vreemdeling aan mijn nummer?! Ik sms'te terug.

Met mij gaat het goed hoor wie ben jij en hoe kom je aan mijn nummer?!

Ik borg mijn telefoon weer op en liep verder. Er schoot me plots iets te binnen; ik had het huis overleefd. Het deed me onbewust grijnzen. Deze Ier, kon vanaf nu alles aan.