Een eng avontuur

elise's POV
je loop samen met byron naar Cloister,je vind het wel wat creepy dat hij er ook is, wand bij zeus was hij nog wel eens aan het stalken. maar je ziet dat hij erg is veranderd, in goede zin dan 'zeg byron wat doe je hier eigenlijk'vraag je 'ik hoorde over de alius en heb gezocht waar ik moest zijn om te helpen, hoezo?'vraagt hij 'gewoon ik weet de weg van af hier wel' zeg je 'oké zeker weten' vraagt hij 'jaha nu klink je net als mijn pleegmoeder'zeg je met een glimlach je blijft nog even staan tot hij echt uit het zicht is na zo'n 10 minuten lopen moet je door een bos heen maar het is al bijna donker je haalt even diep adem en loop door, je kan nu niet zien waar je loopt waardoor je al een paar keer bent gevallen en de plekken die je hebt over gehouden na de wedstrijd tegen epsilon, worden er niet beter op.met je jas om je middel en je tas aan je schouder ga je dapper verder als je nog een keer valt is je been op een hele fijne manier terecht gekomen. je blijft liggen en je haalt je jas van je middel en doet hem om je schouders, je vind dit helemaal niets en zeker niet als je geritsel in de bosjes hoort je probeert op te staan maar je been werkt niet mee het doet te veel pijn, je scheurt van de onderkant van je shirt een reep stof af. je wikkelt je been in de reep stof en probeert vooral niet in paniek te raken. als je op staat loop je dapper door. de pijn in je voet negeer je als je een lamp ziet sta je direct stil, je raakt een beetje in paniek als het licht op je afkomt, je wilt net weglopen als je een bekende stem hoort 'dit is geen plek waar iemand als jij moet zijn nu'je kijk om en ziet Xavier staan. je zucht diep 'ik ben een beetje verdwaald ik was op weg naar Cloister maar het was al donker en....'voor je je zin kan afmaken'je bent zo te zien lelijk gevallen, kom maar mee dan breng ik je wel' je weet niet zeker of je met hem mee kan gaan maar je wilt hier geen minuut langer blijven