15. || Rainbows ||

"Wil je een stukje cake?" vroeg ik Laura en graaide al in mijn tas. "Lekker!" riep ze opgewekt. Ik haalde een cake uit mijn tas, haalde de verpakking eraf en brak de cake in tweeën. Laura keek verbaasd naar de halve cake die ik haar gaf, maar leek al gouw te bedenken dat ze er gewoon blij mee moest zijn en dat ik een beetje gek was. Ze nam kleine hapjes. "Waar ga je eigenlijk heen?" vroeg ik haar nieuwsgierig en nam nog een hap van de cake. "Birmingham, naar mijn opa en oma." vertelde ze. Ik dacht na. Mijn oma en opa had ik al bijna twee jaar niet gesproken. Naar mijn oma en opa woonden dan ook in Ierland. Misschien moest ik maar een tijdje in Birmingham blijven, wat geld verdienen; daarvan een vliegticket kopen en naar Ierland. Maar als ik dat deed, Kwam ik vast mijn familie tegen, en zouden ze me terug naar mijn ouders sturen. "Waar ga jij heen?" vroeg Laura en nam nog een hapje cake. "Eerst naar Birmingham. Daarna weet ik niet." zei ik schouderophalend en propte het laatste stuk cake in mijn mond. "Waarom?"
vroeg ze. Tja, waarom? "Omdat deze dobbelstenen zeggen dat ik daar geluk vind." zei ik maar grijnzend en pakte de dobbelstenen op. "Awesome! Mag ik eens?" vroeg ze en kreeg grote ogen van plezier. "Ja hoor, is goed." zei ik en gaf haar de stenen. Ze gooide ze op het tafeltje en keek wat ze gegooid had. "Een 5 en een muntje." mompelde ze. "Wat betekend dat?" vroeg ze en keek me vragend aan. "De 5 staat voor halte 5. Dat is Birmingham, en het muntje is geld. Dus je gaat geld verdienen in Birmingham?" probeerde ik. "Nee ik ga niet werken..." zei ze twijfelend. Ik gaapte. "Ben je moe Niall?" vroeg Laura. "Beetje, ik zit al bijna 5 uur in de trein. " legde ik uit. Ze knikte begrijpelijk. "Ga dan even slapen?" stelde ze voor. Ik grinnikte. "En wat moet jij dan doen? Je vervelen?" lachte ik. "Nope, ik vermaak me wel. Ik heb je Iphone." lachte ze sluw en stak trots mijn Iphone in de lucht. Hoe kwam ze daaraan?! Nou ja, maakt ook niet uit. "Trusten." zei ze en begon te klooien met mijn telefoon. Ik zakte onderuit en deed mijn ogen dicht.

Niet meer dan een kwartier later werd ik wakker. Ik was niet moe genoeg om langer te kunnen slapen. Laura was gekke bekken aan het trekken voor de camera van mijn Iphone. Toen ze zag dat ik wakker was, maakte ze er ook 1 van mij. "Mam belt." zei ze plots en keek naar het scherm. "Niet opnemen!" riep ik meteen, maar ze had al opgenomen. "Hallo met Laura." zei ze. "Nee sorry. Hij zit op het toilet, kan ik een bericht doorgeven?" sprak ze netjes. Ze zei nog een paar keer uhum, en ja. Daarna hing ze op. "Je ouders missen je en willen dat je naar huis komt." zei ze. "Dat wist ik al..." mompelde ik. "Ben je weggelopen?" vroeg Laura. "Soort van..." antwoorde ik vaag en zuchtte. Mijn ouders hadden me nooit begrepen.