14. || Rainbows ||

Daar was ik hem dus ook erg dankbaar voor. Beelden van Jason flitsten weer door mijn hoofd. Dat hij daar op de grond lag. Toen ik daar zo stond, haast in shock, kijkend naar wat ik aangericht had; zag ik mezelf. Hoe elendig, klein, en kansloos hij daar lag, zo ging ik mijn leven door. Ik hoopte dat Jason dat ook besefte. Ik wou niet de jager zijn, want ik was niet iemand die zonder spijt iemand pijn kon doen. Maar ik wou ook het prooi niet meer zijn. Daar had ik genoeg van. Ik had geen spijt van mijn keuze om opnieuw te beginnen. Gelijk de eerste dag dat ik vertrok; had ik al 2 vrienden. En de volgende ochtend nog 1. Ik keek weer naar de dobbelstenen op het tafeltje. Ze lagen er nog steeds. Ik pakte ze op, en liet ze uit mijn hand rollen. Weer een 5, en een gebroken hart. Op de plek waar ik heen ging, waar ik mijn geluk zou vinden, zou ik dus geen liefde vinden. Stomme dobbelstenen.
Ik wende mijn blik weer af naar het raam en keek hoe de wolken langzaam verplaatsten. Ik zag een paard, een dino en een gans. Even grinnikte ik. Vroeger keek ik altijd zo naar de wolken. Dan waren het geen grote bundels vocht, maar mytische wezens en rare dieren. Ik lag vroeger dan altijd in de tuin, op mijn rug. En telkens als ik weer een wezen zag, rende ik naar mam en riep dat ze moest komen. En altijd als ik dan naar de lucht wees zei ze; 'Wat is er Niall? Ik zie helemaal niks.' en dan keek ik omhoog, en waren ze verdwenen. Ik dacht toen altijd dat de dieren zich verstopten voor mamma, maar later kwam ik erachter dat het kwam door de wind.
"Kan ik hier zitten?" vroeg een meisje van een jaar of twaalf en wees naar de stoel tegenover mij. "Ja tuurlijk." stemde ik toe en ze nam plaats. "Speel je gitaar?" vroeg ze me en wees naar de tas. "Jup." zei ik trots. Ik speelde niet super goed ofzo, maar ik kon wat noten lezen en kende aardig wat akkoorden. "Wil je wat voor me spelen?" vroeg ze lief. Ik grinnikte. "Ja sure." zei ik en haalde de gitaar uit de tas. Ik stemde hem even snel en speelde daarna een liedje waar ik thuis echt op plat geoefend had. Toen ik het eind akkoord aansloeg begon het meisje te klappen. Ze pakte haar tas en haalde er iets uit. Nieuwsgierig keek ik toe terwijl ik mijn gitaar terug in de tas stopte. "Hier." zei ze en gaf me een klein zakje. "Oeeh gummy beertjes." zei ik verrukt en at de kleine snoepjes uit het zakje. Daarna zocht ik in mijn tas naar de Oreo's. Ik gaf haar 5 Oreo's. Ze keek meteen heel blij en at langzaam de koekjes op. "Ik ben Laura." zei ze en propte 1 heel koekje in haar mond. "Ik ben Niall. Aangenaam." zei ik glimlachend en nam zelf ook een Oreo. En daarna nog 1... en daarna nog 1... en daarna nog 1.... en daarna nog 1.... en daarna nog 1...... en daarna nog 1....en daarna nog 1....en daarna nog 1....en daarna nog 1....en daarna nog 1....en daarna nog 1....en daarna nog 1....en daarna.... waren ze een soort van op.