13. || Rainbows ||

Ik schrok wakker van de stem van de conducteur, die me geïrriteerd aankeek. Shit. Vergeten een kaartje te kopen. Dat heb ik weer, zit ik al bijna 4 uur in de trein, komt op het laatste moment de conducteur langs. "U kaartje jongeman." zei hij met een norse stem. Ik kleurde rood. Liegen kon ik niet, dus er reste me niks anders dan de waarheid te vertellen. "D-die heb ik niet meneer..." zei ik zachtjes. De man trok zijn wenkbrauwen op en keek me verbaasd aan. Ja meneer, deze kleine Ier leek nog zo onschuldig, toch had hij geen kaartje. "Dan vrees ik dat ik u er bij de volgende halte uit moet zetten jongeman." wees de man me erop. Ik keek naar de stikker met haltes, op het digitale bordje stond dat we nu net langs halte 4 waren. Dus ik moest er bij halte 5 uit. Dat kwam dan mooi uit. "Okey meneer, dat begrijp ik." zei ik braaf. "Laat het niet nog een keer gebeuren, ik maak hier straks nog een ronde, en dan moet je weg zijn." zei de man en ging weer verder voor ik nog kon reageren. Ik haalde de oortjes uit mijn oren en borg ze op in mijn tas. Ik pakte mijn Iphone erbij en maakte gebruik van de Wifi verbinding in de trein, zodat mijn abonnement niet zo snel op zou raken. Ik zocht op googlemaps een goed hotel, en een starbucks op. Ik sloeg de kaarten en het adres op en stopte mijn Iphone weer in mijn zak. De berichten die ik binnen had gekregen negeerde ik weer. Misschien moest ik maar een ander nummer, dan werd ik ook niet meer lastig gevallen door mijn ouders. Het klinkt bot, en hard; maar ik had geen behoefte meer aan mijn ouders. Ze hadden nooit actie ondernomen, terwijl ze wisten dat ik werd gepest op school. Ik kwam bijna elke dag mank thuis en ze zeiden er niks van. Niemand zei er iets van. Iedereen leek het maar normaal te vinden dat ik het doelwit was van pesterijen. Thobias was de eerste persoon, die het ooit voor me opnam.