12. || Rainbows ||

Ik staarde uit het raam, weilanden raasden voorbij. De witte wolken schoven langzaam voor de zon en zorgden voor schaduw. Ik dacht aan van alles en nog wat. Ik had mijn nieuwe oortjes in gedaan en luisterde naar 'Somewhere only we know' van Keane. Mijn hand reek naar mijn zak, en haalde de dobbelstenen eruit. Ik bekeek ze goed. Op de ene dobbelsteen stonden plaatjes, een hartje, een gouden muntje, een klavertje-4, een smiley, een gebroken hartje, en een plusje. De andere dobbelsteen had gewoon cijfers. Ik liet de steentjes tussen mijn vingers rollen terwijl ik luisterde naar het volgende liedje op mijn playlist. Waarom gaf Justin me die dobbelstenen? Ik gooide ze op het tafeltje dat aan de muur vast zat, en keek nieuwsgierig naar wat ik gegooid had. Een 5 en een klavertje vier. Wat betekende dat? Het klavertje stond voor geluk. Dat snapte ik wel, maar betekende dat, dat ik naar 5 moest om mijn geluk te vinden? Hoe kon ik naar 5? Wat hield dat in? Ik zuchtte en keek rond. Dit was hopeloos. En dom, wie luistert er nou naar een dobbelsteen?
Ik, want Justin zei dat ze geluk brachten. Ik legde mijn hoofd in mijn nek en wou mijn ogen sluiten om even te slapen, maar toen zag ik het. Boven, bij de bagage rekken, was een stikker geplakt. Er stond op waar de trein heen ging. Alle haltes. Halte 1, halte 2, halte 3, halte 4, halte 5. Halte 5; Birmingham. Dat was het! De dobbelstenen wouden dat ik naar Birmingham ging! Ik gooide vrolijk de dobbelstenen nogmaals. Een 1 en een hartje. Het hartje stond voor liefde, en de 1, was halte 1. Daar kwam ik vandaan. Halte 1 was London. Dat klopte niet. Mijn hart lag niet in Londen, heeft 'ie ook nooit gelegen. Ik wil daar nóóit meer naar terug. Nou, ik nam aan dat de dobbelsteen bedoelde dat mijn hart daar lag. Wat anders? Dat daar alles was waar ik van hield? Of dat ik daar de ware zou vinden? Dat was al helemaal onzin. Ik haatte Londen. Met heel mijn hart.