# 12

Ashley pov.

Samantha begon verhalen te vertellen over toen Lillith jonger was en des te meer ze vertelde de minder ik geloofde. Samantha schilderde Lillith af als een arrogant kreng dat alles en iedereen haatte. ik zag Lillith langzaam in een krimpen terwijl ze angstig voor zich keek. Lillith gedroeg zich altijd vreemd en angstig als Samantha in de buurt was, en ik was niet de enige die het opgemerkt had. na nog een hatelijke opmerking van Samantha zette lillith het bord dat op haar schoot stond op tafel en rende ze weg. Sommigen dachten dat de lasagne haar teveel was geworden aangezien ze niet tegen Samantha in was gegaan maar ik zag dat terwijl ze voorbij de badkamer rende met haar handen haar tranen weg wreef. Zonder verder na te denken of me iets van de rest aan te trekken liep ik haar achter na. bij haar slaapkamer aangekomen klopte ik zachtjes op de deur voordat ik hem open deed. Ik vond haar in haar badkamer bij de wastafel terwijl ze druppels in haar ogen deed. In haar hand lag een zakdoekje dat tot mijn verbazing rood gekleurd was. "Lillith?" vroeg ik voorzichtig en ik zag hoe ze schrok. meteen draaide ze zich naar mij om met haar handen achter haar rug. "oh hey Ashley." mompelde ze en ik keek haar bezorgd aan. "gaat alles goed?" ik zag een rood randje langs haar oog komen terwijl ze knikte en snel veegde ze het weg met haar zakdoekje. ik dacht er niet veel over, misschien dat het een bijwerking was van de druppels. "prima." zei ze terwijl ze probeerde te glimlachen. snel draaide ze het potje dicht en deed hem in het kastje dat achter de spiegel verstopt zat. "ik had gewoon wat last van mijn ogen." zei ze nog eens terwijl ik haar aan bleef kijken. samen liepen we terug naar haar slaapkamer waar ze op haar bed ging zitten. Ik zette me op haar bureaustoel en keek haar vragend aan. "Dus... Buggs?" ik zag haar verlegen wegkijken terwijl ze het zakdoekje weer naar haar ogen bracht. "noem me alsjeblieft nooit zo." fluisterde ze en mijn gedachten over de verhalen van Samantha waren daarmee bevestigd. na een tijdje in stilte gezeten te hebben besloot ik om weer terug naar de rest te gaan. "heb je zin om mee te gaan?" vroeg ik maar zoals ik al verwacht had schudde Lillith haar hoofd. ik knikte en verliet de kamer om via de hal naar de woonkamer te lopen. Dit keer keek ik extra naar de gitaren die door de hal opgehangen waren. Ik kon niet geloven dat al deze gitaren nu van Lillith waren. Er zaten gitaren bij die ooit van legendes waren geweest, anderen waren limited edition modellen en een paar waren klassieke gitaren. Één gitaar viel me met name op. het was een simpele gitaar die totaal beschadigd was, waarschijnlijk door de vele jaren die hij gebruikt was. Er was niets bijzonders aan deze gitaar, je zag er zovelen als deze bij het oud vuil. maar de manier waarop hij daar hing, hoe hij schoongemaakt was en de laag lak die er later overheen gespoten was. je zag meteen dat hij veel emoties met zich mee bracht. na een tijdje voor de gitaar gestaan te hebben kwam Jake mijn kant op en samen hadden we het over de gitaren en de legendes die ze ooit bespeeld hadden.