7. The Sleeping Beauty || Zayn Malik

'VERTEL HET ME GEWOON, WAT DOE IK FOUT?' Schreeuwt hij met een mengeling van woede en wanhoop. Geschokt staar ik hem vanaf de bank aan. Dan richt ik mijn blik op de grond. 'Vertel het me Sabrina. Want ik kan dit niet meer. Ik kan niet samen leven met iemand die me niet aan wil kijken. Met iemand die me haat, me verafschuwd, die op me neer kijkt, die me vernederd, elke keer dat ik toenadering probeer te zoeken. Ik heb zo veel voor je gedaan en nu is mijn geduld op! Ik eis een uitleg, want dat heb ik verdiend en dat weten we allebei!' schreeuwt hij en ik kijk met grote ogen op. Ik sta op en wil de kamer uit lopen. Hij grijpt mijn bovenarm en trekt me terug, terwijl hij toch voorzichtig doet. Ik sla hem boos van me af en kijk hem aan. 'Waarom Sabrina? Je zit hier toch. Waarom probeer je er niets moois van te maken? Waarom zit je hier maar, niks te doen, te zwelgen in zelfmedelijden?! Verdomme!' roept hij gefrustreerd en ik voel de tranen achter mijn ogen branden. Hij heeft het meteen door en kijkt me smekend aan. 'Niet huilen, Sabrina alsjeblieft ik bedoelde het niet zo' fluistert hij terwijl de tranen over mijn wangen stromen. 'Het s-s-spijt me zo-o-o Zayn' begin ik hakkelend en hij schud zijn hoofd. Hij trekt me zachtjes tegen zich aan en ik laat het toe. 'Ik ben een bitch, het spijt me zo, je verdient dit niet. Je bent zo-o goed voor me. Ik verdien je niet! Ik wil dit niet meer, ik denk dat ik gewoon een zondeblok nodig had' breng ik met horten en stoten uit. Hij wrijft troostend over mijn haar en laat ons voorzichtig op een bank zakken. 'Het is oke, het spijt mij ook dat het zo gelopen is. Maar ik wil er het beste van maken Sabrina. Ik hou van je. Ik weet dat je mij niet op die manier ziet, dat vraag ik ook niet. Maar probeer.. Te leven. Oke?' fluistert hij, twijfelend over de goede woorden. 'Ik ga het proberen. Dat beloof ik. Het zal me niet in een keer lukken, maar ik ga het proberen' knik ik zachtjes en hij glimlacht naar me. 'Dat is alles wat ik vraag' zucht hij tevreden en hij legt zijn hoofd op mijn schouder. Zwijgend zitten we daar, tot er wordt aangebeld. Ik schuif van zijn schoot en Zayn gaat open doen.