5. Haat en Hoop || Draco Malfoy

Een spiegel. Of wat daar van over was. Door de scherven heen kijk ik naar het vervormde gezicht dat het weergeeft. Dat was ik. Of wie ik leek te zijn. Een scherpe pijn trekt vanuit mijn hand op naar de rest van mijn lichaam en ik slik. Ik voel een warme vloeistof langs mijn hand glijden, en van mijn vingers druppen. Weer slik ik, maar ik reageer er niet op. Wat maakt het ook uit… Ik zie via de spiegel hoe achter me een deur open gaat en ik hoor een zachte zucht. Ik wordt zachtjes bij mijn schouder gepakt en een stukje naar achteren geduwd. Het bed raakt mijn knieholtes en ik laat me er zachtjes op neer zakken. Ik hoor een zachte plof maar kijk nog steeds niet op. Mijn blik is gefixeerd op een punt voor me, in de verte. Ik voel hoe mijn pijnlijke hand opgetild wordt en er gaat iemand naast me op het bed zitten. Op dat moment kijk ik op, al wist ik wie ik kon verwachten. Ik kijk recht in haar donkere ogen en ze glimlacht klein. Dan richt ze zich weer op mijn hand, met een doekje en wat water begint ze de wond schoon te spoelen. Uiteindelijk pakt ze een pincet en haalt zo veel mogelijk glassplinters uit de wond. Ik verroer me niet. Haar donkere haar glijd iets voor haar gezicht en geïrriteerd schud ze het naar achteren, waarna het meteen weer naar beneden glijd. Ik kan het niet laten en schuif het langzaam, met mijn goede hand, achter haar oor. Ze kijkt me weer even aan, glimlacht weer, en gaat dan verder met mijn hand. Opeens gooit ze er een bijtend goedje overheen en ik wil de hand geschrokken terugtrekken. Ze heeft hem echter stevig in haar handen geklemd en langzaam trekt de pijn weer weg. Nu draait ze strak een spierwit verband om mijn hand heen, die ze uiteindelijk zorgvuldig vast maakt. Dan laat ze mijn hand los en staat op. Ze kijkt me even met een gemengde blik aan, ze glimlacht maar ik zie een vlaag van medelijden. Dan draait ze zicht om naar mijn spiegel en haalt haar toverstok tevoorschijn. ‘Reparo’ mompelt ze en meteen vliegen alle stukjes glas terug op de goede plek. Dan kijkt ze me nog één keer aan en stapt dan naar de deur. Ik volg haar met mijn ogen, registreer elke beweging die ze maakt, elke verandering in het witte jurkje dat ze draagt. ‘Bedankt’ zeg ik zachtjes en ze draait zich langzaam om. ‘Het is al goed. Ik ben Eleonora’ zegt ze en ik knik. ‘Tot ziens Eleonora’ fluister ik schor en ze glimlacht nog één keer voor ze de kamer uit stapt.

En dat was mijn eerste ontmoeting met Eleonora Ariana White.