2. A thousand miles and more.

‘Julia Emily Cleveland’ zeg ik langzaam en duidelijk in een metalen apparaatje. Het duurt even maar dan klinkt er een ping en schuiven de deuren open. Ik zucht en stap naar binnen. ‘Hoi pap’ zeg ik en de man achter het bureau kijkt op. ‘Hee lieverd’ zegt hij en hij knikt naar een stoel voor het bureau. ‘Kom zitten, waar wilde je over praten?’ ik loop naar de stoel en laat me er op zakken. Ik kijk hem even aan en bijt op mijn lip. Hoe ging ik hier over beginnen. ‘Die wereldreis waar we het laatst over hadden, ik wil die maken’ zeg ik en hij knippert even verrast met zijn ogen. Dan begint hij te glimlachen.
‘Ja dat dacht ik al. Ik vind het goed. Maar ik wil wel een paar voorwaarden stellen, voor je vertrekt. Je mag je reis niet vooruit plannen, je komt op het vliegveld en vraagt om de eerste haalbare vlucht naar een ander land. Zo lang het een vlucht is naar een land waar je nog niet heen geweest bent neem je hem. De kosten maken niet uit. Elk land waar je komt, moet je iemand vinden die met je verder wilt reizen, zodat je groep steeds groter wordt. Zo breid je je vriendschappen uit over de hele wereld. En ten slotte, je mag niet tweemaal naar hetzelfde land. Ik betaal ook voor de vrienden die je maakt. Reis zo ver en zo lang als je wilt, neem de tijd die je denkt nodig te hebben. Kom pas terug als het goed voelt om terug te komen. Maar Julia, kom terug. Alsjeblieft’
Ik staar de man voor me aan en glimlach. ‘Dankje papa. Ik zal me er aan houden. Ik kom terug. Ik zal er voor zorgen dat ik álles bij houd. Ik koop een schrift met een harde kaft en zal alles bewaren. Bonnetjes, kaartjes, foto’s, tekstjes, vliegtickets. Alles. Dankje papa. Ik hou van je’ ik sta op en geef hem een korte omhelzing. Hij drukt een kus op mijn wang en glimlacht. ‘Neem deze kans Julia, doe het goed. Maar alsjeblieft, vergeet me niet. Ik hou van je, vergeet dat nooit’ de tranen in mijn ogen veeg ik snel weg en ik omhels hem kort. Ik hou van je papa. Altijd’