Twee

      Het gemompel hield op zodra de zware deur in het slot viel en de streep vers zonlicht werd buitengesloten. Het enige licht wat de kamer nog binnenviel, was het zonlicht dat door een klein, stoffig raam wist door te dringen. Het wierp een spookachtige gloed op de gezichten van de mensen die in een kring waren gaan zitten. Ze staren naar elkaar en schudden hun hoofd, wanneer dokter Berger hen begroette met haar vrolijke glimlach, alsof er niets aan de hand was met deze groep mensen.
      Dokter Berger nam plaats op de enige lege stoel in de kring en sloeg haar dunne benen kalmpjes over elkaar. Ze glimlachte naar de groep die voornamelijk uit mannen bestond en klikte haar tas, die ze naast zich neer had gezet voor ze ging zitten, open. Ze haalde er een klembord en een pen uit en deed de tas weer zorgvuldig dicht, voordat ze haar blik weer op de aanwezigen richtte.
      ’Laten we vandaag eens naar jouw verhaal luisteren, Jody,’ zei ze overdreven vriendelijk.
      Maar Jody schudde met trillende handen zijn hoofd en keek een andere kant uit, waardoor het leek alsof hij probeerde te doen dat hij dokter Berger niet zag.
      Dokter Berger liet zich echter niet uit het veld slaan en gaf hem een klopje op zijn schouder. ‘Vertel ons waarom je hier bent, Jody. Vorige week hebben we naar Mariëlle geluisterd en nu ben jij aan de beurt.’
      Ze sprak met een irritant zoete stem en had een glimlach op haar gezicht die hoogstwaarschijnlijk innemend moest lijken, maar de ergernis die in haar ogen schuilging, viel niet te missen.
      Jody keek haar aan met een duistere blik in zijn ogen en richtte zich op zodat de hij de overige aanwezigen kon aankijken. Zijn lange, witblonde haar omlijstte zijn ingevallen gezicht en hij staarde met een doodse blik in zijn ogen over de hoofden van zijn kringgenoten.
      ’Ik hoor hier niet,’ zei hij zonder een greintje emotie in zijn stem. ‘Ik weet niet waarom ik hier ben of wat ik hier moet doen.’
      Dat waren de eerste een de enige woorden die hij nog in die kring zou zeggen, want hij weigerde om in het vervolg nog naar een bijeenkomst te komen, waar dokter Berger trachtte haar cliënten het licht te laten zien en hen te helpen om van de drank af te komen. Jody stierf nog geen drie maanden later aan een combinatie van alcohol en medicijnen, die hij had ingenomen na een vervelende kater, waar hij al tijden geen last van had gehad, omdat hij vrijwel altijd constant in een roes verkeerde.
      Dokter Berger beantwoordde het bericht over de dood van haar cliënt met de vraag waar hij begraven lag, maar ging vervolgens nooit langs. Ze vergat de beste man, die een hoop familieleden achterliet en ging gestaag verder met het helpen van mensen met een alcoholprobleem. Alsof ze wilde zeggen dat haar eigen leven zich op een roze wolkje bevond en zij probeerde om ook anderen iets van die nevel te laten opsnuiven.
      Eigenlijk had ze moeten toegeven dat ook zij zo haar duistere bladzijden in het leven had gehad, maar waarom zou ze als er anderen waren die het nog veel erger hadden?