Chapter 3 ~ Sarah Johnson

Gechoqueerd sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Dit kon niet waar zijn. Louis en Harry waren beste vrienden, ongeveer de hele basis wist dat. Dat verklaarde wel meteen waarom ik al meer dan week niks meer van Eleanor gehoord had. Ik slikte en keek Harry medelevend aan. 'H-hoe is het gebeurd?' Of het veilig was om die vraag te stellen, wist ik niet, maar ik was te erg aangedaan van het slechte nieuws. Harry schudde zijn hoofd en ik zag de tranen in zijn ogen opwellen. 'Vertel het me maar een andere keer,' fluisterde ik, 'kom we gaan naar huis.' Ik sloeg mijn arm om zijn middel en zo liepen we het vliegveld uit.

Harry zat tegenover me aan de keukentafel, met zijn gezicht verborgen achter zijn handen. Plotseling liet hij zijn handen zakken en keek me vermoeid aan. 'Ik moet zijn familie inlichten.' zei hij met zijn hese stem. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, dat hebben andere soldaten vast al gedaan.' probeerde ik hem gerust te stellen. 'Je snapt het niet.' mompelde hij. 'Leg het dan uit.' Ik legde mijn hand op de zijne en keek hem bemoedigend aan. 'Hij heeft me gevraagd dat als er iets met hem zou gebeuren, dat ik naar zijn familie moest gaan.' Ik zuchtte. 'En jij hebt het beloofd.' Hij knikte. Ik wist hoezeer hij op beloftes gesteld was en hij zou er dan ook nooit één breken. Nooit.

'Wanneer is zijn begrafenis?' Ik zette de overige vaat in de vaatwasser om mijn gedachten te verzetten, zonder enig resultaat. Hij haalde moedeloos zijn schouders op. 'Ik weet het niet, ik moet vanmiddag naar de generaal.' Ik knikte en ging met een vochtig doekje over het aanrecht. Ik had geen idee wat hij doormaakte, nog nooit had ik een vriend verloren. 'Ik zal maar eens gaan.' Hij stond op en schoof de stoel onder de tafel. Hij gaf me een kus en door mijn hand op zijn zij te leggen, hield ik hem even tegen. 'Je hoeft het niet te doen, dat weet je, toch?' Hij knikte bijna onopvallend en verliet toen zwijgend de keuken.