162. And the winner for the groupfinal is ....

We waren terug een goed anderhalf uur later en het was tijd voor de medaille uitreiking. Als ik goed had opgelet zouden de Bulgaarse meisje in de prijzen moeten vallen, ik dacht dat ze 3de of 2de konden worden. De eerste plaats ging zoals gewoonlijk wel naar de Russen gaan. Om de één of andere reden hadden die altijd een streepje voor. Het leek wel een gewoonte te worden dat de Russische meisjes altijd een eerste plaats verdienden, je moest er bijna niet meer voor strijden. “ En wat vonden jullie ervan?” vroeg Friedolien enthousiast tegen de broers. “ Het was mooi, leuk om het eens anders te zien. Zo in een groep is niet hetzelfde als allen,hé.” Verantwoorde Tom zich. Ik knikte begrijpend en zei : “ Dat is waar, je moet hoed kunnen samen werken en op elkaar vertrouwen om zo’n dingen te doen.” “ En vooral niet te competitief zijn en altijd alles als beste en enigste willen doen.” Giechelde Friedolien. “ Ja, daar kan jij vast van meespreken.” Glimlachte Bill. ik gaf hem een knipoog om te zeggen dat hij gelijk had.

Op de turnmat werd er nu plaats gemaakt voor een ‘winaarstribune’. De man die alle groepen afriep kwam nu ook op de mat staan met zijn microfoon in zijn hand en begon een hele preek af te geven over normen en waarden en dat deze sport één van de mooiste sporten was in de wereld. Dat deze dames zoveel uren trainen in een week om tot dit resultaat te komen en dat ze moeten samenwerken. “ Weten we ook wel.” Zei Friedolien betweterig toen ze haar beter op haar stoel ging zetten. “ Mag ik u nog één groot applaus vragen? Hier zijn alle gymnasten van deze middag nog eens.” Riep de man. In mooie rijtjes liepen de meisje op per land. Ik zag Christina en Galina en kreeg in hun plaats zenuwen. Alle punten zouden nu worden samengeteld van elke groep en dan zouden we het gaan weten. “ Op de derde plaats ….” Het was even stil. “ Italië!” een luid applaus steeg op uit een bepaalde hoek van het gebouw. Alle Italiaanse fans sprongen op en applaudisseerden alsof hun leven er vanaf ging. De meisjes die geturnd hadden voor Italië zwaaiden naar het publiek en liepen mooi in een rijtje naar de 3de plaats op de tribune. Achter hun zag je een paar werknemers de Italiaanse vlag al ophangen. “ Op de tweede plaats…” weer werd het stil. Het kriebelde in mijn buik, ik hoopte zo voor hun dat ze erbij waren. “ Bulgarije!” ik sprong recht net als Friedolien. Tom en Bill volgden dan maar ons voorbeeld en klapten mee in hun handen. “ Goed gedaan!” gilde Friedolien. ik klapte nu ook alsof mijn leven er vanaf ging. De Bulgaarse meisjes groetten het publiek en ging op hun tweede plaats gaan staan. “ En dan nu de eerste plaats…” ging de presentator verder. “ De Russen.” Mompelde ik tussen mijn tanden. “ Inderdaad.” Zei Friedolien. “ Rusland!” klonk er door de speakers. We gaven ook een applaus en de meisjes gingen op de eerste plaats gaan staan.

Hierna kregen alle gymnasten een medaille en één grote beker. De vlaggen werden gehesen en het Russische volklied weerklonk door de speakers. Ik was zo blij voor Galina en Christina. En plots drong het tot me door, dat ik overmorgen daar ook zou staan. In spanning om te weten of ik een medaille zou gewonnen hebben of niet. Morgen was het trainingsdag. Ik zou hier mogen trainen om me voor te bereiden op morgen. Ik keek nog eens goed rond me en zag al het volk zitten. Als er ook zoveel mensen zouden zijn bij ons … Ik slikte even. Hier en daar zag je wel lege stoeltjes. Misschien had ik geluk en zou er niet zo veel volk zijn. Maar het word wel live uitgezonden op tv, zei een klein stemmetje in mijn achterhoofd. Nu nog niet aan denken, beval ik mezelf. ik moest nu nog even genieten van dit moment.