Hoofdstuk 2.0

Ik werd wakker ik de auto van mijn ouders.
Oké, laat ik eerst maar even duidelijk maken wat er allemaal gebeurd is in de afgelopen paar dagen.
Mijn ouders hadden mijn stille protest genegeerd, en ik moest naar het gesticht. Vandaag was de grote verhuisdag.
Het enige voordeel aan dit hele gedoe, was dat ik een soort minivakantie had gekregen. Ik mocht wel afscheid nemen van mijn oude woonplaats, maar daar had ik zo min mogelijk tijd aan besteed. De reden hiervoor was dat ik mensen die ik kende had willen ontwijken. Dat was helaas mislukt.
Tijdens een laatste wandeltochtje door het bos, kwam ik nou net de persoon tegen die ik het meest wilde ontwijken.
Mijn ex-vriendje, Read.
Oh god, ik had wel door de grond kunnen zakken.
Een halfjaar geleden had ik een vaste relatie met hem gehad. Die had bijna twee hele jaren geduurd, totdat we hadden besloten dat we uit elkaar waren gegroeid. Nou ja, hij dan. Voordat hij zomaar naar een andere school ging en nooit meer iets van zich liet horen. Soms zag ik hem nog in de stad, en helaas nu ook.
En het was natuurlijk heel bevredigend om je ex zo te zien. Krankzinnig, niet meer in staat om naar een gewone school te gaan. Uit de maatschappij verdwenen na het ‘ongeval’. Nee, dat zag er voor mij niet zo goed uit.
En in plaats van me gewoon te negeren, zoals een normaal persoon zou doen, sprak die hufter me ook nog eens aan.
‘Hey.’ Zei hij.
Hey? Ik moet naar een gekkenhuis, we hebben elkaar in tijden niet gezien, en hij komt met een lullig hey-tje? Wat moest ik daar nou mee.
‘Hoi.’ Zei ik afwezig.
‘Lang niet gezien.’ Antwoordde hij nerveus.
‘Nee, inderdaad niet.’
Hij schuifelde ongemakkelijk heen en weer. Ik maakte het mensen ook niet gemakkelijk hè?
‘Dus.. alles goed?’
Oké, dat was wel het domste wat hij nu had kunnen zeggen. Er was niks goed!
‘Ja.’ Zei ik, terwijl ik met moeite mijn emoties verborg.
‘Ik hoorde van het eh..’
Nee. Asjeblieft Read, alles behalve dat.
‘Ongeval?’ suggereerde ik.
‘Eh, ja dat.’ Zei hij voorzichtig. ‘En.. ehm.. nu?’
Nu wat?
‘Nou, ik ga weg.’zei ik maar.
‘Ja. Hoorde ik. Naar ehm.. hoe heette het nou? Plainview ofzo? Soort gesticht?’
Probeerde hij me nu te beledigen? Hoe wist hij dat trouwens?
‘Eigenlijk is het een plek voor jongeren die in de war zijn. Met unieke methodes. We krijgen geen labels opgeplakt, maar worden normaal behandeld.’
‘Oh.’ Zei hij. ‘Klinkt cool. Gezellig.’
Klootzak.
‘Ja, gezellig hè?’ zei ik, feller dan ik had bedoeld. ‘Vooral zonder jou.’
Dat laatste mompelde ik, zo bot was ik ook weer niet.
Toen ik eenmaal uit Read’s zicht was, begon ik te rennen. Zo hard als ik kon, weg van het bos.
Niemand had nog tegen me gepraat over het ‘ongeval’. Ik had de herinneringen weggedrukt. Maar het kwam weer terug, en ik had alles willen doen om het weer weg te laten gaan. Het veranderde in een soort tweede ongeval, maar gelukkig minder erg.
Het vreselijke gevoel kwam terug. Die overheersende paniek die mijn maag omdraaide. Ik wilde gillen, krijsen en wild om me heen slaan tot alles weer ging zoals ik het wilde. Maar ik wist wat voor gevolgen dat zou hebben. Dus beet ik op min lip, en zette mijn nagels in mijn arm. Ik zakte in elkaar tegen een boom, waar ik even bleef zitten. Net als toen, maar stiller, wachtend tot er mensen in witte jassen naar me toe kwamen om de tijd stil te zetten.
Maar de witjassen kwamen deze keer niet.