Untill I found you ||175|| Tom

Tom

'Amynthas, ga nou even zitten. Dit is niet goed voor je! Je staat op ontploffen!' Eigenwijs gaat ze verder met het pakken van haar spullen. Vanavond vertrekken we naar de volgende stad en tegen morgenochtend zijn we daar. Amynthas kan elk moment bevallen. Ze is pas over drie weken uitgerekend, maar door de steken die ze toen had heeft ze een verhoogd risico op vervroegd bevallen als ze te veel doet.
Ik til haar op en zet haar op de bank in onze hotelkamer. 'Laat mij dat nou maar doen. Hou jij je gemak maar,' murmel ik en druk een kus op haar lippen. Amynthas pakt mijn shirt vast zodat ik niet meer weg kan. Lachend druk ik nog een kus op haar lippen.

Emily, Bill en Levi lopen voor ons de bus in. Ik help Amynthas de bus in en leg daarna mijn arm om haar heen. 'Ik houd van je,' murmel ik met een glimlach op mijn gezicht. Ze weet half niet hoeveel ik van haar houd.
'Vind je het erg als ik ga slapen?' vraag ik aan de rest als we op de snelweg zijn. Meerdere geeuwen hebben mijn mond al verlaten. Levi ligt al op bed, dus daar hoeven we niet meer naar te kijken.
'Ik ga met je mee. Dit kleintje put me uit.' Lachend legt ze haar hand op haar bolle buik. Ik leg mijn hand op die van haar en druk een kus op haar lippen. Ik kan niet wachten tot ik mijn kindje in mijn armen kan houden, al zal het wel veel veranderen in ons leven.
Samen gaan we op bed liggen. Ik leg mijn arm om haar heen en druk een kus in haar nek. 'Als je iets voelt moet je me gelijk wakker maken hé!' Amynthas lacht en knikt. De afgelopen week heb ik elke avond dat zinnetje gezegd voor het slapengaan. Ik wil niks missen van de bevalling. Ik wil er elke minuut van meemaken.