#127.

Een twintigtal minuten later keerde ik terug na een hele reeks bloedonderzoeken. Ik moest een of twee dagen wachten en dan zouden ze me telefonisch laten weten hoe de resultaten waren. Ik was het bijna al gewoon, maar het wachten en het niet precies weten wanneer het telefoontje zou komen bleef spannend en zenuwslopend.
Tom’s hoofd was gefronst en ik wist dat hij echt gepraat had met de dokter. Waarschijnlijk had hij de afgelopen nacht zijn hersenen gepijnigd over een aantal vragen. Ik was er toe in staat. Hij mocht dan het losbandige type zijn, of in ieder geval die schijn hoog houden, in werkelijkheid was hij bijna broederlijk bezorgd over me. Ik waardeerde het, althans zolang hij niet overdreef. Ik wilde niet betutteld worden. Langzaam ging ik op de stoel naast die van Tom neerzitten. Waarom zei niemand iets en had ik het gevoel dat de sfeer gespannen was?
“Chaya, meneer Kaulitz en ik hebben even gepraat over uw toestand en ook over uw gedrag. Hij heeft me verteld hoe u zich de laatste tijd gedragen hebt en hoe hij denkt dat het echt met u gaat.” Ik keek Tom opzettelijk niet aan. Ik weigerde, omdat ik wist dat hij er heel misschien goed aan gedaan had. Ik besloot om af te wachten wat er als volgende uit de mond van de dokter zou komen, want dit leidde ergens naartoe. Dat wist ik.
“U heeft de laatste maanden volgens mij niet de nodige emotionele steun gekregen die u nodig had en daarom lijkt het beter dat we daaraan iets doen. Begrijp me niet verkeerd, meneer Kaulitz heeft me verteld dat u er niet volledig alleen voor stond. Het is me anderzijds wel duidelijk geworden dat er toch het een en ander ontbrak. U heeft erg veel opgekropt en verborgen gehouden, Chaya. Daarom denken wij, ja wij, dat het voor u misschien beter zou zijn om ook psychologische hulp te zoeken.” Even zweeg hij en probeerde hij mijn reactie in te schatten. Ik daarentegen verroerde niet, ik liet alles op me afkomen en was bereid te luisteren tot hij uitgesproken was. Ik probeerde nog geen directe mening te hebben. “Ik stel een soort van groepstherapie voor, waar u kan praten met anderen die soortgeleide emotionele worstelingen meemaken. Het is maar een voorstel en ik kan u tot niks verplichten, tenzij meerdere mensen me melden dat het mentaal bergaf gaat en het escaleert. Ik raad het u wel ten zeerste aan. Uw vriend hier ook trouwens.” Hij zweeg, dus ik veronderstelde dat er niks meer volgde. Ik keek Tom aan. “Dit was jouw idee, niet?”