6. || Rainbows ||

"Waarom wil je eigenlijk niet met mijn zusje daten?" vroeg Thobias en keek me wantrouwend aan. Ik keek hem met grote ogen. Moest ik hem dat nou wel vertellen? Hij leek me betrouwbaar, maar misschien ging hij me wel haten als ik het hem zou zeggen. Dat wil ik niet. Kristen was mijn eerste vriend in 4 jaar. En ik was niet van plan die te verlaten. Dus haar broer moest me aardig vinden. En me kunnen vertrouwen. Dat woord deed het hem. 'Vertrouwen'. Ik had altijd al mensen willen kunnen vertrouwen. Maar ik kon het gewoon nooit. Tijd om daar verandering in te brengen. "Euh omdat ikkeh... Ik val zeg maar een soort van niet op meiden..." zei ik ongemakkelijk en durfde Thobias niet aan te kijken. "Ik wist het wel. Welkom bij de club bro!" riep hij opgewekt. "Huh, wat?!" ik keek hem stom verbaasd aan. Hij was ook gay? "Nog wat drinken?" vroeg Thobias, mijn vraag negerend. Ik keek naar mijn glas. Leeg. "Ja, is goed..." zei ik maar. Ik moest de informatie die ik net gekregen had, nog even verwerken. Waarom werd hij niet gepest? Wérd hij niet gepest? "Wat die JIJ hier?!" hoorde ik een stem vanachter zeggen. De stem werd verpest door de dubbele tong die je duidelijk hoorde, maar toch herkende ik hem. Jason.
Een stomdronken Jason. Dat kon niks anders dan problemen betekenen. Ik draaide me langzaam om, zag hem staan en wrong me tussen de mensen door, weg van hem. "Wacht jij homo!" riep hij me achterna. Mensen keken me raar aan, keken vol walging, en medelijden. Ik had toch geen dodelijke ziekte of zo? Nou, geen ziekte... Maar zolang er mensen als Jason op de wereld liepen was homo zijn wel dodelijk.
"Hey Niall, waar ga je heen?" hoorde ik Thobias, en voelde me teen daarna zijn hand op mijn schouder. Een beetje paniekerig keek ik van Thobias naar Jason, die boos wankelend, maar toch in een aardig tempo, hierheen kwam. "Isdit je vrriendje?" vroeg Jason toen hij bij ons stond. Subtiel schoof ik iets naar achter. "Huh? Niall wie is dit?" vroeg Thobias verward. Ik keek vol paniek naar Jason, die in een snelle beweging mijn hoofd vast had en me richting Thobias duwde. Ik verzette me ertegen. Voor het eerst,.... Na.... Het moment dat ik besloten had dat verzetten geen zin had. Een paar jaar terug dus. Jason keek me verbaasd aan. Hij was het niet meer gewend dat ik niet mee werkte. "Il e je vrindje niwt een kusjegevé?" Hij sprak echt raar, maar het viel te verstaan. Voor ik met één of ander rebels verzet antwoord kwam, raakte zijn vuist mijn neus. Een warme gloed, hevige pijnscheuten en rood bloed kwam vrij bij de klap en ik greep meteen met mijn hand naar mijn neus. Mijn handen werden rood en plakkerig. "Wat denk je wel niet?! WAAROM SLOEG JE HEM?!" riep Thobias kwaad naar Jason. Ik wou Thobias waarschuwen, maar ik leek niks uit te kunnen brengen. Jason reageerde niet op de vraag van Thobias. Wat Thobias blijkbaar opvatte als een aanmoediging Jason een knietje te geven. Jason haalde woedend uit naar Thobias, maar die ontweek. Mensen gingen aan de kant voor het tafereel. En ik stond daar maar. Terwijl ik, eigenlijk op zou moeten komen voor Thobias. Ik was niet sterk, niet snel, en meestal ook niet slim. Maar de honkbal knuppel die aan de muur hing voor versiering bracht me op een idee. Ik pakte de bloempot van tafel en smeet die tegen Jason's hoofd. Iedereen keek me geschrokken aan toen hij daar op de grond lag te kreunen en er straaltjes bloed over zijn voorhoofd liepen. Wat had ik gedaan?! Mijn vijand verslagen.
Of enkel nog bozer gemaakt en een hersenschudding bezorgd.