• 002 Maxine Grace Scott

*2 maanden later*

Ondertussen had ik het ziekenhuis al verlaten, en kon ik stilletjes aan weer aan mijn 'oude' leven beginnen. Naar school hoefde ik niet meer. Gelukkig maar, als ik aan die tijd terug denk..
Ik krijg er al rillingen van. Maar toen was ik tenminste nog 'normaal'. Nu werk ik, ieder dag in een hotel in de stad. Ik ruimde er de kamers op en serveerde de 'roomservice' zoals iedereen het noemt. Niet direct het baantje waar iedereen van droomt, maar goed genoeg voor mij. Eigenlijk keek ik er best naar uit om weer te werken, ondanks alles. Niemand buiten mijn familie wist ervan dat ik Parkison had. Ik moest iedere maand op controle gaan, en momenteel zat ik nog steeds in fase 1. De dokters konden nog niet zeggen wanneer ik van fase 1 naar 2 zou gaan. Ik hoop niet al te snel. Nu kan ik het nog verzwijgen. Maar als ik een fase hoger ga? Dan zal dat niet meer mogelijk zijn. Maar ik geef mijn oude leven niet op. Morgen ga ik gewoon weer werken, alsof er niks met me aan de hand is. Ik kijk ernaar uit om terug te gaan werken. Eindelijk weer iets waar ik me echt mee bezig kan houden. Binnen een maand moet ik pas op controle, en dan zien we wel hoe het met me gaat. Even kon het me niks schelen, mijn ziekte. Maar de gedachten dat het nooit weg zou gaan, daar moest ik toch nog aan wennen. Misschien moest ik op het einde zo naar een speciale inselling. Neen dat mag niet gebeuren. Waarom denk ik er nu aan? Ik gooide me in bed, probeerde mijn gedachten te verzetten en viel uiteindelijk in een diepe slaap.