Carrot 28- Maaike

iedereen was blij, behalve ik. Ik voelde me misselijk. niet goed. ik was duizelig. Ik dacht dat het erbij zou horen omdat ik net wakker was. Maar ik voelde me steeds slechter. Ik begon steeds slechter te zien, en ik kreeg een harde ruis in mijn oren. 'Louis, ze is wakker,' zei Eva zacht. 'hier heb ik zolang op gewacht.' Ze keken elkaar gelukkig aan. Ik bleef er maar naar kijken, kon mijn ogen niet van hun af houden. Louis was zo knap. Er kwamen wat mensen binnen. Ze mochten van mij weggaan. Ik had alleen oog voor Louis. Zijn ogen, zijn haar. Alles was perfect. Ik probeerde Eva te roepen, om haar te zeggen hoe knap haar vriend was. Het enige wat uit mijn mond kwam was een zacht gorgelend geluid. 'Maaike ik heb je zo gemist,' huilend kwam ze op me af. Ze drukte een zoen op mijn wang. Ja ik heb je ook gemist wilde ik schreeuwen. ik wilde huilen, praten lachen van geluk. Maar ik kon niks. Louis pakte Eva bij haar schouders. 'Nee Louis, dit is niet te troosten, dit is gewoon het mooiste moment uit mijn leven,' zei ze. Even stond Louis zijn gezicht beledigd. 'En hoe je mij ontmoette dan?' Een lach verscheen op mijn gezicht, hij was ook nog grappig. 'Hey mensjes stoor ik jullie in een romantisch moment?' Er kwam een jongen met krullend haar entoushiast de kamer in gelopen. Blijkbaar heette hij Harry. 'Harry, Maaike is wakker,' zei ze tegen hem. Hij liep naar mijn bed en pakte mijn hand. 'Goedemorgen schoonheid,' zei hij terwijl hij een kus op mijn hand drukte. Mijn hart begon hard te kloppen en ik werd rood. Ik wilde hem terug zoenen, maar ik kon me niet bewegen, dus lachte ik maar naar hem. 'Ze is mooi,' Harry draaide zich naar Eva en Louis. Ik voelde me zo gelukkig, eindelijk een jongen die me zag staan. Nog nooit had een jongen liefde voor me gevoeld. Maar op dat moment werd ik duizelig, ik kreeg het benauwd. En voor ik het wist was ik weer terug in het eindeloze zwart...

Tranen, tranen alles wat ik kon doen was huilen. Om nooit meer op te houden. Nooit meer zou ik wakker worden, nooit meer zou ik Harry en Louis kunnen zien. Nooit meer Eva. niks, never, nooit meer. 'Nee!' Ik hoorde Eva hard gillen. 'Neeee,' schreeuwde ze nog eens. Het was niet om aan te horen, alles was te hard. 'Louis dit kan niet,' zei ize zacht. 'Dit is inderdaad vreemd,' was het enige antwoord dat Eva terugkreeg. Eva rende naar haar bed, schudde aan mij. Maar hoe ik ook probeerde, het lukte niet om weer wakker te worden. Langzaam liepen ze mijn kamer uit. Nee laat me niet alleen alsjeblieft. Maar het was te laat. Weer lag ik eenzaam en alleen in het eeuwige, donkere, helse zwart.