Hoofdstuk 3

De rest van de schooldag verliep rustig. Na Dhias was er niemand meer die lef genoeg had om mij aan te spreken. Ik gaf ze ook geen ongelijk. Want wie had er dan ook in gods naam paarse ogen.. Owja thats me. Het rare van mijn ogen was dat niemand in de familie ze ook leek te hebben. Dus er was niemand waarvan ik deze genen kon hebben. Maar ik was honderd procent zeker dat de mensen die ik mijn ouders noemde ook echt mijn ouders waren. Ja, waren. Ze zijn drie jaar geleden omgekomen in een auto-ongeluk en waren opslag dood. Of dat is in iedergeval wat de politie de buitenwereld verteld had. Ik was de enige die wist dat er meer aan de hand was. Mijn ouders hadden top reflexen, zij zouden nooit, maar dan ook nooit een ongeluk krijgen. Ik had ze gezien toen ze dood in de auto lagen. Het leek inderdaad precies op een auto-ongeluk, maar het was het niet. Er waren verschillende details die aangaven dat het geen ongeluk was. Ik had het de politie verteld, maar ze geloofde me niet, omdat zij de ze niet zagen. Ik had altijd al dingen gezien die andere niet zagen, nooit had ik het echt erg gevonden, toen wel. Ik ben zelf opzoek gegaan naar wie ze heeft omgebracht, maar nooit, in heel die drie jaar, heb ik de moordenaar gevonden. Nogsteeds zoek ik, en nogsteeds niks gevonden. Met een snelle pas wandel ik naar mijn zwarte Mercedes, al snel kreeg ik hem in zicht, maar ik zag ook iets anders, iets dat ik waar ik blij van werd. Fabian stond tegen mijn auto geleunt. Hij was mijn beste vriend en tevens ook degene die me hielp met het oplossen van mijn ouders moord. Waarom was hij hier? Ik had hem duidelijk gemaakt dat hij hier niet moest komen, maar ik vond het fijn dat hij mijn vraag negeerd had en hier was, leunend tegen mijn auto.
Ik ving zijn blik en glimlachte, en meteen kreeg ik een glimlach terug. Hij zette zich voorzichtig af tegen mijn auto, en begon mijn kant op te rennen. Ik begon zelf ook wat sneller te lopen, en voordat ik er erg in had zat ik al verstrengeld in een stevige knuffel van Fabian en hij draaide me in het rond terwijl hij hard 'Mirh' en ik 'Fab' schreeuwde , waardoor iedereen in de buurt hun aandacht op ons vestigde. Meteen zag ik mensen roddelen en wijzen. Waarschijnlijk dachten ze dat Fabian mijn vriendje was. Nou dat dachten ze dan verkeerd, want geloof het of niet, maar Fabian is zo gay als maar zijn kan, hij leek er dan wel niet op, met zijn stoere kleding en boddy-builderslook, maar hij was het echt wel. Lachend liet hij me los. Hij gaf me drie zoenen op mijn wangen en vroeg hoe mijn dag was. En meteen begon ik te vertellen hoe saai die wel niet was geweest, hoe dom de wiskundeleraar was, hoe mensen naar mij keken, en over Dhias die bij me was komen zitten in de regen die gelukkig weer was opgeklaard.
''Als je het over de duvel hebt.'' zei ik toen ik de jongen met de blonde haren en ijsblauwe ogen onze kant op zag lopen. Nieuwgierig volgde Fabian mijn blik die ik op Dhias had gericht.
''Knappe jongen.'' fluisterde Fab in mijn oor toen hij Dhias had gekeurd.
''Mwa.'' antwoorde ik onverschillig en haalde mijn schouders op.
''Hoe kun je dat nou geen lekkerding vinden?? Kijk naar zijn mooie golvende haar, en die heldere ogen. Oewhh, en je kan gewoon zien dat hij een wasbordje heeft.'' zwijmelde Fab. Ik grinnikte.
''Soms snap ik echt niet dat wij vrienden zijn.'' mompelde ik hoofschuddend, maar wel met een glimlach.
''Ik hou ook van jou schat.'' reageerde Fabian.